Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 8

[p. 163]

Dichtkunst, letteren.
Hemelzang en Spel,
door Guido Gezelle.

In de eeuwe die de menschen plegen de gulden eeuwe te heeten, dat is te zeggen, als de Engels nog met de boerejongens in 't zand speelden, zoo stonden de deuren des hemels altijd wagewijd open; bij zoo verre en zoo vele, dat er het gouden gestraal dwers deure kwam, en gelijk een gouden regen neerwaards op de wereld viel. De menschen kosten dan voor hunne huisdeure staan en tot diepe in den hemel kijken; en zij zagen daar Gods lieve heiligen tusschen de sterren op wandel gaan; ze boden hun den goeden dag omhoogewaards en ze wierden van de heiligen den goeden dag weder en omleegewaards gewenscht. Maar 't schoonste van al nog, dat was het wonderlijk schoon gezang en gespeel, dat men in dien tijd hoorde, en dat dagelijks uit den hemel kwam. God allemachtig, moet ge weten, hadde daartoe, met eigene handen, de zang- en de speelteekens in eenen boek geschreven, en duizenden van Engels warender, die dat moesten zingen en spelen, ja, en dat op vedels en op trommels en op trompen. lederen keer dat dat spel begoste, zoo viel 't al stille, en zoo zweeg

[p. 164]

het al dat er op de wereld was. De wind hield zijnen asem in; en 't water, alzoo wel in de zee als in de stroomen en in de beken, 't bleef allemale gerust en stille staan. De menschen knikten naar malkaar, of ze duwden stillekens in malkaars handen, als of ze zeggen wilden dat 't toch zoo hemelsch en zoo schoone ging. Ja, ze horkten daar naar met een genoegen en met eene blijdschap, die voor menschen zoo als er nu leven onverstaanbaar is.

Alzoo ging dat in dien tijd, maar 't en liep niet lange aan. Immers, op eenen gewissen dag deed God allemachtig de deure des hemels toe doen, en hij zei tegen zijne Engelen: ‘Houdt op van spelen en van zingen, want ik ben bedroefd!’ En de Engelen, ge kunt dat wel denken, ze'n hadden nu ook geen verheugen meer; ze zaten ievers op een wolke en ze knipten, met hunne gouden knipschaarkens, elk aan zijn blad, daar al die speel- en die zingteekens op geschreven stonden. En ze knipten alzoo elk zijn zing- of zijn speelblad wel in duist kleene knipperlingen, die ze op 't aarderijk lieten omleege vallen. Ja maar, de wind kwam gewaaid, en hij blies mij al die kleene knipperlingen, rechts zoo hij met de sneevlokken doet. uiteen over de gansche wereld. En de menschenkinderen, die dat zagen, ze snapten overal achter die knipperlingen die vlogen; en die ze krijgen kosten, 't zij een groot of 't zij een kleen, ze bewaarden ze zorgvuldig en ze maaktender groot werk van, immers omdat het gelijk blevelingen of overblijfsels waren van dat alderschoonste gezang en gespel, dat uit den hemel plag te komen. Maar, na korten tijd zoo begosten de lieden met malkanderen in twist en in onvrede te geraken, omdat iedereen geloofde en hield staan dat zijn knipperlingske 't beste was. 't Ging zoo verre en 't schilde zoo vele, ten langen laatsten, dat elk ende een wilde beweren dat zijn knipperling alleen

[p. 165]

uit den hemel afkomstig was, en dat de teekens die op al de andere stonden louter schijn en bedriegenisse waren. Die 't meeste verstand hadden - en 't waren der vele - zetten van vooren en van achter nog eenen tamelijk grooten lap aan hun knipperlingsken, en dan was het van eene bezonderlijk groote weerde, naar hunnen zin. Alhier zong er een ut, aldaar schuifelde er een la, Jan speelde re rond en Klaai fa vierkantte, en ze 'n verstonden alteenegader malkander niet meer. Rechtuit gezeid, 't wierd overal aan eene oprechte scherminkelinge te gelijken. - En zoo gaat het nog altijd voort op de wereld, tot op den dag van huiden toe.

Maar, als 't nen keer laatst oordeel en domsdag wordt, en dat de sterren uit den hemel vallen, en de zonne in de zee, en als al de menschen voor de deure des hemels gaan staan en drummen, gelijk de kinders als 't sente Niklaais is, eer moeder de schapra opendoet, dan zal God allemachtig zijne Engels zenden, en zal hij al die knipperlingen uit zijnen hemelschen zang- en spelboek wederom thoope doen vergaderen, zoo wel de groote als de kleene, ja tot de alderminste toe, daarder maar een enkel tiksken op en staat. De Engels gaan al die kleene stukskens moeten weêr aaneen zetten, en dan gaan de deuren des hemels openslaan, en dan zal men wederom dien hemelschen zang en dat hemelsch gespel hooren, even zoo schoone als dat het ooit vroeger ging. En de kinderen der menschen zullen daar toen, verwonderd en beschaamd, staan horken en zeggen, elk tegen den anderen: ‘Dat was 't uwe! Dit was 't mijne. Is 't geen waar dat het nu altemaal lustigen schoone gaat, ja geheel en gansch anders als vroegertijds, nu dat 't al weêr in den rechten haak is en daar 't behoort!’

Ja, ja! En 't zal alzoo komen. Schaft erop!

(Naar 't hoogduitsch.)