Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 8

[p. 63]

Bij Limburgsch Geuldal,
door † J.W. Brouwers.
Morgentafereel.

Ik zag hem ontglimmen

Op lachende kimmen

Den schoonsten der dagen van 't lentegetij!

Het heldere schijnen

Der starren robijnen

Der nachte verdwijnen

En 't harte dat sloeg mij zoo vroolijk en blij!

'k Zag purper safieren

Den hemel versieren,

En vreugde verspreiden waar leven slechts woont!

'k Zag juichend de glansen

Der blozende transen

Der vlammende kransen

Waarmee zich de dagreus den schedel omkroont.

'k Zag de aarde verjeudigd

Door 't lonken vervreudigd

Des zaligenden lichts waar heur harte naar haakt.

Haar deed zijn ontwaken

Den boezem ontblaken

Een vreugdekreet slaken,

Gelijk als een bruid wen haar echtgenoot naakt.

[p. 64]

 

Ik zag er de rozen

 

Heur knoppekens lozen

 

En 't schittren van paarlen die de ochtend verspreidt.

 

De lelie haar kleuren

 

Met balsem van geuren

 

Ten hemel opbeuren

 

Veel schooner dan 't troonkleed voor Salmon bereid.

 

 

 

Ik voelde sefieren

 

Mijn haarlok doorzwieren

 

En dolen al kittlend door 't jeugdige bloed;

 

De boschjes doorstreven

 

De hoven doorzweven

 

En bloemige dreven

 

Van anjer en myrthe, zoo zachtjes, zoo zoet!

 

 

 

Ik hoorde het kwelen

 

Van duizende kelen

 

In 't frissche verborgen van 't zangerig woud.

 

Ik hoorde hun zangen

 

Die de echoos verlangen

 

En echoos vervangen

 

Van bochtjen tot bochtjen door 't schallende hout.

 

 

 

Ik hoorde de wateren

 

Van 't beekjen aanschateren,

 

Ze huppelden murmlend den heuvelklip af;

 

Ik zag ze verdwalen

 

Door Limburgsche dalen

 

Waar al stond te pralen

 

Wat 't lentegetij ooit voor schoonheden gaf.

 

 

 

In grazige bunders

 

Zag 'k koeien en runders

 

Hier weien, ginds hupplen en loeien door 't broek;

 

Ik zag hoe de knapen,

 

't Haar wild om de slapen,

 

Zoo vroeg reeds hun schapen

 

Het dorpjen uitleien, een grasmaal ten zoek.

[p. 65]

 

'k Zag honderde wolkjes,

 

Verzilverde kolkjes,

 

Die tuimlen al spoedend den schooresteen uit;

 

Toen klonk uit den toren

 

Een stem in mijn ooren

 

Van d'engelenkoren,

 

En 't driemaal: timp, timp, timp, zei: 't angelus luidt.

 

 

 

Met de ochtend akkoorden

 

Vereend dezer boorden

 

Klonk opwaarts ten hemel mijn engelsche groet.

 

Mensch, vorst van beneden,

 

Bekroonde ik de beden

 

Van 't zangerig heden

 

En uitte den wensch, dien een banneling doet.

 

 

 

‘Wen zal ik daar boven

 

Den Schepper toch loven,

 

Wiens Goedheid dees aard, dees vervloekte, nog meldt?

 

Met de englen van 't Eden,

 

Waar eindeloosheden

 

Van geestzaligheden

 

Zijn eeuwig aan 't hart van de Godheid ontweld.