Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 8

[p. 60]

Lamok.⁽¹⁾
Araabsche legende
medegedeeld door Pol de Mont.

(Jambische tetrameters.)

Toen Lamok, zoon van Ranoch, zoon van Kaïn, zoon van Adam,
sidderend van diepe vadersmart het lijk zijns zoons ontdekte, -
als in een sluimer lag de knaap; liefelijk omsloot zijn nog rozig
mondeken de giftige, wilde vrucht, de roode, die hem gedood had; -
toen knielde, zonder een snik, een traan, machteloos de handen wringend,
als een beeld van steen de Titan neer bij de diep aanbeden gestalte;
als een moeder hief hij van de aarde omhoog 't aanvallig, lokkige hoofdje,
opende met bevenden vinger het oog, zoende hem den mond als in wanhoop,
riep luid en luider zijn naam.....

Vergeefs! Beweegloos lag daar zijn lievling!

Op zijn schouders torste toen de Reus het blanke lichaam, en droeg het
verre tot een plaats, waar hemelhoog een boom uitbreidde zijn armen.
Ontelbre bloemen, rood en wit, geurden om den voet, in de schaduw;
scharen van gevogelte verkondden daar 't zalige genot van de liefde.

Voorzichtig lei hij dan 't lijkje neer op gras en bloemen, en plukte
tot een stapel 't geurigste en rijkst gebloemt, en reeg op lissen die samen,
en wond ze twintig, dertigvoud om de blanke, lieve gestalte...
Dan nam hij ze op; met een enklen ruk trok hij de benedenste takken
lager, en met bevende hand nu schoof hij het lijkje dáárop te ruste...

(1) Uit Iris, Antwerpen, Buschmann, 1894.

[p. 61]

 

Jaarkring op jaarkring volgde; grijs, gebukt van kwalen en jaren,

 

zwierf doelloos immer Lamok rond, levende van jacht en van vischvangst.

 

Geen hoek des wouds, dien hij vermeed; geen plek der eindlooze hei, of

 

zijn voet betrad ze... Slechts éen stuk gronds boezemde den Titan schrik in:

 

de boom! Hoe vaak hem het hart ook trok daarheen, naar 't lijk van zijn lievling,

 

afschuw weerhield zijn schreden steeds; en zuchtend ijlde hij verder.

 

 

 

Maar ééns weerstond hij 't verlangen niet! Als onzichtbre handen legden

 

warm zich in de zijn, en geleidden hem naar 't bloemig, lommerig plekje.

 

Daar stond hij vóor den bekenden boom; koortsachtig greep hij in 't loof; doch,

 

ruischte het gebladert van vooglenzang, van lijk en bloemen geen spoor meer,

 

Doch op een der takken prijkte een nest, vol jongskens, die gaapten en piepten.....

 

 

 

Toen weende Lamok; lang en dof snikte hij het uit; doch, het nestje

 

wiegelde ongedeerd op de twijgen voort, beschut voor spiedende blikken.

 

 

 

Dan bukte Lamok. Boog en pijl lagen in het mul aan zijn voeten...

 

Welk aaklig voorwerp merkt zijn oog, dat hij 't starlings vestigt ter aarde?

 

Bleeker dan een doode staat hij daar; de een hand gestrekt naar een hoopje

 

beenderen, zoo wit als versche sneeuw, verborgen tusschen de kruiden....

 

 

 

En over Lamok kwam de geest:

 

eerbiedig raapte hij samen,

 

wat eens zijn blozende lievling was, en dekte en neschte 't met kussen...

 

En met een sylex, scherp van sneê, splijt, schaaft en rondt hij de beendren,

 

en past ze tot een driehoek saam, met stevig sluitende voegen.

 

Van d'eigen schedel snijdt hij straks een lange, zilveren haarvlecht,

 

en weeft daaruit een forsche koord en rekt en spant ze op de beendren.....

 

Tokkelend beproeft hij de snaren nu, en o Wonder, streelende klanken,

 

menschelijke tonen, vol en week, trilden van de zilveren haren...

 

In het diepst zijns harten weerklonk het lied van de snaar op het blanke gebeente,

 

- jubelend herkende hij plots den klank:

 

de onvergeetbre stem van den doode!