Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 6

[p. 485]

Dichtkunst, letteren.
De koning van Babylonien.⁽¹⁾
(Isaias XIV, 4-20)
door P.B. Haghebaert, O.P.

Hoe is de dwingeland, de vreede wrek gevallen?
Verbrijzeld ligt in 't stof, door Jahwe's hand gebroken,
De goddelooze staf, de roede van den Meester,
Die al de landen sloeg met kwalen ongeneesbaar,
Die al de volkeren moedwillig plaagde en kwetste,
En zwaar met lijden en verdriet had overladen.
Gansch de aarde zweeg en lag voor hem met schrik bevangen.
Nu is zij in de vreugde en huppelt vrij en blijde.
Op Libans bergen lacht de pijnboom en de ceder:
‘Hij slaapt en zal voortaan op deze kruin niet klimmen,
Om ons te vellen, uit te roeien, weg te voeren.’
De Helle zelve kwam in roer, en ging hem tegen:
Zij deed haar schimmen al te saam hem te gemoet gaan:
De vorsten, die voorheen op aarde meester waren,
De vorsten kwamen van hun' zetels hem begroeten:
Hem ziende zegden zij: ‘Gij ligt dus ook gevallen?
Gij zijt dus ook gekwetst, en ons gelijk geworden?
Uw hoogmoed ligt ter nêer gesleept tot in den afgrond.

(1) Proeve van vertaling, waarin getracht is, zoo nauw als het in onze taal mogelijk is, den zin en den verzenbouw van het oorspronkelijk Hebreeuwsch (vergeleken met de Grieksche en de Latijnsche vertaling) in 't Vlaamsch over te zetten.

[p. 486]

 

Uw lijk ligt ook geveld en rust op 't ongedierte:

 

Gij draagt voor purper kleed, nu vale en vuile wormen.’

 

Hoe zijt gij, Morgenlicht, den Hemel uitgevallen?

 

Gij stondt des morgens op, vóór 't rijzen van den dagraad:

 

Nu sleept gij langst den grond, gij land-en-volk-verderver.

 

Gij hadt gesproken in uw hert: ‘Ik zal ten hemel

 

Opklimmen, mijnen stoel zal ik gaan zetten hooge

 

Bij d'hemellichten, in het klaar gebied der godheid,

 

Ik zal gaan zitten in den raad der groote goden,

 

In 't Noorderbergland, waar zij wonen, waar zij pleiten,

 

'k Zal hooger klimmen dan de verste wolken varen:

 

'k Wil hem die alle macht bezit, in macht gelijk zijn’

 

Maar zie men sleept u in den gracht tot in den afgrond.

 

Die u wil zien - gij schijnt zoo kleine en ligt zoo diepe -

 

Moet, laag gebogen, scherp en staal zijne oogen vesten.

 

Ai mij! Is dat de man die de aarde gansch ontroerde?

 

Die rijken roofde, en land en zee den schrik injaagde?

 

Die de aarde woest maakte en de steden stom en dood sloeg?

 

Die al zijn' kerkers vol van slaven had aan ketens?

 

De vorsten, die voorheen op ander' landen heerschten,

 

Die rusten nu vol eer, in 't graf voor hen gegraven;

 

Gij zijt verstooten uit uw graf, en weggeworpen,

 

Als onkruid en gewas onzuiver en vergiftig.

 

Gij ligt gemengeld met dengene die uw zweerd gedood heeft,

 

Gij zijt, bedorven romp, nu in de diepste diepten;

 

Met vorsten hebt gij geen gemeens meer, zelfs in 't graf niet:

 

Gij hebt uw land verwoest gij hebt uw volk vermoord.