Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 3

[p. 51]

Dichtkunst, letteren.
De Psalmen in zangen.
Inleiding naar den Spaanschen dichter, D. Gaspar Hunes de Arce,
door Em. Hiel.

DE Psalmen David's zijn gelijk de winden,
Die, zacht en lieflijk, veld en wei verfrisschen,
Die zaad in kiemen wekken, ja, der boomen
Gebruis verandren in geklank van harpen.
Maar wild en woest ontketend, dan verbrijzlen
Ze reuzenstammen, scheren beemden kaal en
Verdorren 't veld... ach, stormen ze op de zeeën?
Dan zwellen golven angstig op ten hemel,
En zweepen dol door 't ruim, bij schriklijk huilen.

Zacht droogt ook 't heilig lied der Psalmen
Den bittren traan, en druppelt in de wonde
Den milden troostesbalsem; sterkt de zwakken;
Geeft kracht den onderdrukten; ja, den kranken
Gezondheid!

Echter, wee! wanneer in zijne

Gevreesde klanken, wee! de gramschap losbreekt!
Wee! wen het zoete windje zich verandert

[p. 52]

 

In teugeloozen storm, o wee! dan beukt het

 

De trotschen neder; dan vernietigt het, ja,

 

De boosheid, die zich opblaast: stoot ze zelf uit

 

De stof... Vergeten liggen dan de trotschen,

 

Voor eeuwig, met de boosheid, in den grafkuil.

 

 

 

O zang, gij, tevens tuchtiging en mildheid!

 

Het is alsof in uwe heilige klanken,

 

In diep verbazen, het gemoed aanhoorde

 

't Geweldig bruisen van de gansche wereld:

 

Tronen, die neerploffen, volksgewemel

 

Meegerukt door drift en hartstocht. 't Sombre brullen

 

Van volkren zonder God, hun angstig vloeken,

 

In den twijfel, in het doodsgerochel....

 

 

 

Dat alles klinkt op der Profeten harpe.

 

De zee gelijk is 't menschdom; nimmer zwijgt het;

 

't Staat nimmer stil. Geslachten stooten klachten

 

Bestendig uit, als elke bare 't buldren:

 

De tijd! hij rukt ze meê in woedend zwindlen!

 

Van eeuwe, ja, tot eeuwe kermt het menschdom:

 

‘Erbarm, u onzer, God! erbarm u onzer!’

 

Zoo ligt in der Profeten hooge Psalmen

 

De zieledrang naar de eeuwigheid.

Psalm I⁽¹⁾.
De baan des braven.

Wel zalig is de man die niet de baan dés boozen
Betreedt, hij, die niet volgt den raad van goddeloozen,

Noch in den stoel van spotters zit.

(1) De lezer zal, hopen wij, met de herhaling der 4 eerste psalmen (om den wille der eenhaid en volgorde) te vreden zijn.

[p. 53]

 

Maar vreugde vindt des herten in de wet des Heeren,

 

En dag en nacht, daarin de wijsheid zoekt te leeren,

 

Terwijl zijn geest aandachtig bidt.

 

Gelijk de kloeke boom, geplant aan waterbeken,

 

Zijn vruchten schenkt op tijd, wiens blad, als zegeteeken

 

Niet afvalt, niet verdort;

 

Die alles wat hij doet, het zal doen welgelukken.

 

Niet zoo der boozen werk, de wind zal weg het rukken,

 

Als kaf dat weggedreven wordt.

 

 

 

En des in Gods gericht bestaan geen goddeloozen,

 

De braven sluiten uit hun midden steeds de boozen.

 

De Heer, Hij kent de baan, de Heer!

 

De baan, die door den brave zalig wordt bewandeld,

 

Terwijl de zondaar tot zijn zelfverderven handelt

 

En eindlik stort ten afgrond neer!

Psalm II.
De eeuwige Koning.

Hoe woeden wild de Heidens,

De volken denken loozes,

De Vorsten dezer aarde

Verzaamlen zich tot boozes:

Te strijden tegen Godes

Gezalfden, steeds getrouwen.

Ze zeggen, breekt de banden

En werpt van ons die touwen.

Doch Hij die troont ten hemel,

Hij spot met hunne lagen,

Hij, dondrend en vol gramschap,

Zal hen verschrikt verjagen.

‘Ik zalfde u tot mijn koning

Op Zions heilgen berge.’

Gods woord wil ik verkonden

Of het ook volken terge.

Tot mij heeft Hij gesproken:

‘Ge zijt mijn zoon geworden,

'k Schenk u der aarde grenzen

En al de Heidenhorden;

[p. 54]

 

Ge zult met ijzren schepter

 

Ze in stukken slaan en breken,

 

Ze als pottenwerk verplettren

 

En heerschend tot hen spreken:

 

Gij, Vorsten, weest verstandig,

 

Laat, Rechters, u kastijden!

 

En dient den Heer met vreeze,

 

Zoekt siddrend uw verblijden,

 

En huldigt zijnen Koning

 

Opdat niet zijn vergrammen

 

U treft met doodsch verderven!

 

Moest eens zijn toorn ontvlammen?

 

Heil allen, die aan Hem zich

 

Vertrouwend overgeven,

 

Heil allen, die zijn' wetten

 

Behouden, Heil en leven!

Psalm III.
Vertrouwen in God.

O Heer, vermenigvuldigd zijn ze, die mij haten,

Hoevelen die mij wederstaan.

Ze tieren: 't is met hem gedaan!

Geen heil voor hem, want God heeft zijne ziel verlaten.

'k Vertrouw in God altijd.

Gij, echter, Heer, o Heer, Ge zijt mijn schild en weere,

Gij hebt mijn hoofd getid, geschoord,

Gij hebt mijn stemme mild verhoord,

Van uwen berg der Heiligheid steunt Gij mijn eere!

'k Vertrouw in God altijd!

Ik legde mij ter ruste, Heer, en sliep tevreden,

'k Ontwaakte en ge ondersteundet mij.

Ik voelde mijne macht, 'k was vrij,

En vreesde niet de drommen volks, die mij bestreden,

'k Vertrouw in God altijd!

[p. 55]

 

Rijs op, Gij hebt des vijands kinnebak gebroken,

 

O Heer, der goddeloozen tand...

 

Uw zegen heerscht voor 't volk in 't land...

 

Bij u, o Heer, is heil, ik werd door u gewroken.

 

'k Vertrouw in God altijd!

Psalm IV.
Tegen de ijdelheid der wereld.

Luide riep ik: God des rechts,
Ruimte schonkt Ge mij in angst,
Luistrend naar 't gebed uws knechts
Vond ik troost, genadeglans.

Menschenkindren, ach, hoe lang
Blijft de ziel u trotsgezind?
Dwaalt ge dwaas in logendwang
Door uw ijdelheid verblind?

Weet, in zijne vrome schaar
Stond ik steeds ten dienst voor Hem;
Hij verhief me wonderbaar,
'k Smeek naar Hem, Hij hoort mijn' stem.

Wees bevreesd en zondig niet,
Mijd wat u bederven wil...
Biecht wat in uw hert geschiedt,
Op uw leger, rouwvol, stil.

Offer in gerechtigheid,
Vraag als velen niet: Wie sticht
Hier het heil! Maar, dankbereid,
Volg des Heeren stralend licht.

Zijn er rijk aan graan en wijn,
Heer, ge gaaft me rijker baat!
Rustig mag mijn herte zijn,
Heer, o Heer, mijn toeverlaat.

[p. 56]

Psalm V.
Gebed der verdrukten tegen de boosdoeners.

Heer, verneem nu mijne woorden,

Luister naar mijn schreien:

'k Zal den Psalm, met harpakkoorden,

's Morgens begeleien.

's Morgens, bij het zonnegloeien,

Schouw ik naar uw Wezen;

Boosheid zult Ge steeds verfoeien;

Onrecht moet u vreezen.

Kwaaddoen drijft gij uit uw oogen,

Straft streng euveldaders;

Dreigt, die leven voor de logen;

Gij verdelgt verraders.

Gruwelt voor den bloedvergieter;

Haat den wetverbreker;

Doodt den boozen lustgenieter;

Doemt den valschen spreker.

'k Zal uw woning binnentreden,

Door uw groote goedheid!

Knielen zal ik, met gebeden,

Vol van vrees en zoetheid.

In gerechtigheid, o Heere,

Leid mij op uw paden!

Tegen spieders, wees mijn weere,

Tegen die u smaden.

[p. 57]

 

Logens spinnen lastermonden;

 

't Hert vol ijdelheden,

 

Is een graf, waarin verslonden

 

Worden kuische zeden.

 

 

 

Heer, o Heer, ge zult ze doemen,

 

Die uw wet verlaten;

 

Die uw wijzen raad verbloemen,

 

Ja, u tergend haten.

 

 

 

Allen, die uw' naam beminnen,

 

Zullen, met hun' klanken,

 

Juublend, uit de ziel en zinnen,

 

Eeuwig u lofdanken.

 

 

 

Want gerechtigheid vindt zegen,

 

Heer, in uwe vroedheid!

 

Gij beschermt ons, allerwegen,

 

Met uw schild van goedheid.

Psalm VI.
In Boetveerdigheid.

Heer, in uwe bittre gramschap, straf me niet!
Straf me niet in uw verbolgenheid!
Wees bermhertig, k lijde in bang verdriet,
Mijn gebeente siddert, ach, mijn herte schreit.

Heere, mijne ziel is diep verschrikt;
Heere, moet ik wachten! ach, hoe lang?
Vóór ge weer genadig op me blikt...
Heere, Heere, red! Mijn' ziel is stervensbang.

[p. 58]

 

Wie is uw gedachtig in de dood?

 

Wie in 't graf bezingt, o Heer, uw' macht?

 

'k Ben vermoeid en mijn gezucht vergroot.

 

Tranen drenken mijne peuluw iedre nacht.

 

 

 

Dof verstarren de oogen door het leed;

 

'k Ben verouderd, midden 's vijands haat!

 

Wijkt van mij, wijkt allen, gij, die wreed,

 

Mij vervolgt, met schande, ja, met euveldaad.

 

 

 

Mijn gekerm verhoorde mild de Heer;

 

Heer, mijn smeeken werd door u verhoord.

 

Schandlijk schrikken mijne vijands zeer.

 

Spoedig vluchten zij, vol groote schaamte, voort.