Dietsche Warande. Nieuwe reeks 2. Jaargang 1

Alphonse Asselbergs.

De Cercle artistique et littéraire geeft zich herhaaldelijk de moeite om gratis tentoonstellingen van enkele meesters in te richten. Dat is een voortreffelijk streven. Worden wij op groote tentoonstellingen voortdurend geplaagd door de krasse overgangen van den eenen schilderstijl in den anderen, van een blauw koloriet in een rood, van scherp geteekende figuren in onherkenbare schemergestalten, van blijde onderwerpen in treurige voorstellingen - niets van dat al hebben wij in dergelijke tentoonstellingen als de Cercle er geeft te verwachten. Hier vindt men de voordeelen eener groote tentoonstelling en niet daarvan de kwelling.

Men zal het toch toegeven dat het voor den denkenden mensch eene smart is van De Vriendt op

[p. 310]

von Uhde, van Tschageny op Frédéric, van Halkett op Fraikin of Vinçotte, enz. enz, te springen.

Ter nauwernood kan de geoefendste criticus zulk eene kwelling uithouden, zonder dat de galerij-koorts hem bevangt.

Wij bezochten daarom reeds met vooringenomenheid de tentoonstelling der zestig schilderstukken van Alphonse Asselbergs, en kwamen met groote voldoening daaruit terug.

De kunstenaar maakt er geen aanspraak op, dat elk zijner schilderijen een meesterwerk worde genoemd; maar voorzeker is de algemeene indruk, die zijne werken teweeg brengen, eene zeer gunstige, voor elken kenner van smaak en ernstig kunstgevoel.

Men weet misschien dat Asselbergs bijzonder gaarne landschappen door sneeuw bedekt schildert. Onder zijne verzameling bevinden er zich 17 van dien aard: sneeuw in 't najaar, sneeuw in vriezenstijd, sneeuw in 't voorjaar, aan 't wegsmelten, enz. Kunstrijk zijn die verschillende tijden, in licht grijze tinten afwisselend, uitgedrukt. Maar toch stellen wij n^r 2 Au Bas-Bréau (Fontainebleau), n^r 12 Houffalize en Avril, en zijn Village du Brabant boven zijne sneeuwgezichten, die, ondanks eene zekere kunst toch geene groote verscheidenheid, van leven vertoonen.

Zoo kunnen wij ook aan het grootste zijner werken, De ondergaande zon, geen recht genoegen vinden. 't Wil ons voorkomen alsof in de natuur de kleuren en lucht toch nog levendiger, opwekkender, sprekender zijn.

Overigens erkennen wij dat Asselbergs den adel der kunst verstaat.

De schilder moet de indrukken der natuur tot kunstindrukken verheffen - nooit beneden de natuur blijven, al toont hij ook talent van nabootsing.

[p. 311]

Asselbergs heeft zulks in vele opzichten in de bovengemelde werken gedaan, en het is niet moeilijk in hem den waren dichter te erkennen, die de natuur bestudeerd heeft om die te beheerschen en door kunstrijke samenstelling der lichteffecten te verheerlijken.

Eer aan den kunstenaar, zoowel als aan het bestuur van den Cercle, hetwelk ons zulk een genot heeft bereid.

De Ticheler.

[p. 312]