Dietsche Warande. Nieuwe reeks. Deel 3

[p. 147]

Onuitgegeven vaerzen
van M^r Willem Bilderdijk¹.

Aan mijne wederhelft,
op haar verjaardag.

Mijne eenige, mijn Al op aard,
God heeft ons weêr een jaar gespaard

Om voor elkaâr te leven!

Wy smaken 't onverdeeld genot
Van d'aan Zijn woord getrouwen God

Weêr nieuwen dank te geven.

Hy voerde ons door het aardsch geween
In ongestoorde zielsrust heen,

Gevoelig voor Zijn zegen;

Doordrongen met het Hemelzoet
Van d' onverkoelden Huwlijksgloed,

Dat schatten op kan wegen.

Wat dan, wat storte ik heden uit
Op de in mijn hand verslapte Luit? -

Neen, laat ons hart slechts spreken:

Ons van één drift bewogen hart,
Door vreugdgeruisch noch druk van smart

Verdarteld of bezweken!

1 Aan de heuschheid der betrekkingen van wijlen mijn vriend D^r A. de Jager, dank ik deze afschriften uit zijne MS.-verzameling. A. TH.

[p. 148]

 

Dat hart, dat, steeds om hoog gericht,

 

Alleen voor liefde klopt en plicht;

 

In huis en echt besloten,

 

Geen wareld om zich viert of acht,

 

Maar met de dwaze woelzucht lacht,

 

Op 't aardrijk uitgegoten;

 

 

 

Dat, dwars door tegenheên en lust,

 

Op Gods beloftenis gerust,

 

De tijden heen ziet vlieten,

 

Dat vergde Hem geen weidaân af

 

Dan die Hy ongeweigerd gaf,

 

En dankbaar deed genieten.

 

 

 

Verbannen dan zij 't vroeger leed,

 

Hoe fel het ons de borst doorsneed;

 

Of kunnen we iets verlangen,

 

Wanneer we, om 't lieve Wicht geklemd

 

Wiens hart zich steeds naar 't onze stemt,

 

Elkaâr in de armen hangen?

 

 

 

Of, faalt er by dat heil nog iet;

 

De Algoedheid (neen) ontzegt het niet,

 

Zy, bron van heil en leven!

 

Genadig sloeg Zy de oogen neêr,

 

En de Echte koets herbloeide weêr

 

Om nieuwe vrucht te geven.

 

 

 

Mijn dierbre, ja, vertrouwen wy!

 

Die nieuwe zegen is naby,

 

En de uchtend lacht ons tegen,

 

‘Waarop zich 't afgesmeekte kind

 

Van uit uw zuivren schoot ontbindt;

 

De zegenrijkste zegen!

1821

[p. 149]

Twee coupletten,
behoorende tot den bruiloftszang, voorkomende in het 2^e deel der mengelingen, bl. 85.

Bladz. 104:

[‘Grijp moed! Zy wacht ons licht aan de andre zij van 't graf.’]

Dan zou mijn hart hier ook bezwijken?

Bezwijken! dierbaar paar? - Gewis!

Ik kan niet meer, - vraag andre blijken,

Dat mij uw vriendschap dierbaar is.

't Verlangt, het brandt om ze u te geven,

Maar spaar het; 't is te teêr op zulk een teder punt.

Zie borst en luit en vingers beven!

Doch mag het voor zijn vrienden leven,

't Ziet al zijn wenschen zich vergund.

(1783)

Grafschrift van Boëtius
in de kerk van Augustinus.

Doorluchtig in de taal van Grieken en Latijnen,

Stierf ik, eer Burgervoogd, nu balling, in dit oord.

Wat heeft de dood me ontrukt? mijn roem blijft glansrijk schijnen;

Mijn deugd hief me op tot God; mijn werk trotseert den moord.

Grafschrift,
op het eeregraf Boëtius door Keizer Otto den derde opgericht:
in 't Latijn geschreven door Gerbert, naderhand Paus, onder den naam van Sylvester den tweede.

Als Rome, nog in macht, aan de aard heur wetten gaf,
Hebt ge, ô Boëtius, den elpen konzulstaf

[p. 150]

 

Aan 't hoofd des Staats gevoerd, verstrekkende te gader

 

Uw Vaderland tot eer, tot voorbeeld, en tot Vader;

 

Spreidde op de wetenschap een' helderlichten glans;

 

Wist van geen onderdoen voor Griekens letterkrans;

 

Daar uw verheven geest¹ de onzichtbre Wareldtoomen

 

Als vastknelde in de vuist. Het Gottisch zwaard plengt stroomen,

 

Van bloed, de vrijheid sterft: gij van uw' staat ontbloot,

 

Ruilt, balling, 't eergestoelt' voor een' roemruchten dood.

 

Thands wilde 's Rijks sieraad, die de eêlste kunst doet zwichten,

 

Derde Otto, aan uw naam een eereteeken stichten,

 

En vestte in dit gesteent' een eeuwverdurend blijk,

 

Dat uw verdiensten eert, en eer doet aan zijn Rijk.

1 Variant: 't Goddelijk verstand.