Dietsche Warande. Jaargang 4

[p. 462]

Constantijn Huygens en de paters Jezuïeten,
door D^r J. van Vloten en G. Grave le Grelle.

Van onzen geachten medewerker, Prof. van Vloten, ontvingen wij onlangs het hier, in de eerste plaats, meêgedeelde uit de geschiedenis der ‘beleefdheden’, gewisseld tusschen de Princes van Oranje, Broeder Daniël Seghers, den Sekretaris Huygens, en den minder bekenden Pater Catenus: 't zal eene belangrijke bijdrage worden geschat, zelfs door die genen, welke onder de hier gestrooide bloemen in 't geheel geen dieperen zin en zelfs aan geene zijde eenig addertjen onder het gras vermoeden. Wat wij, als daarmeê in dadelijk verband staande, verder laten volgen, komt mede voor in de te weinig door Holland verfpreide ‘Vlaemsche School’¹, en dankt men, met het faksimilee, aan de heuschheid en kunstliefde van den Graaf Geeraerd Le Grelle, te Andwerpen².

1 III, 66.

2 Verg. ‘D. Warande’, 1856. bl. 305.

I.
Huygens en pater Catenus.

Bekend zijn, uit Huygens' ‘Korenbloemen’, de dichtjens door hem aan den Antwerpschen Jezuït en schilder Pater Daniël Seghers gewijd. Deze had in Brussel een vriend en geestelijken broeder, Jacobus Catenus genoemd, die, Latijnsch en Nederlandsch dichter, als uit P. Seghers' naam, Huygens' Lofdichtjen op zijne Bloemen in beide talen beantwoordde, en daardoor zelf met Huygens in aanraking kwam. Seghers

[p. 463]

toch zond zijne versjens naar Den Haag, liet die later van een zijner brieven volgen, en bracht zoo beiden Huygens en Catenus met elkander in eene vriendschappelijke verhouding, van welke ook de tweede uitgave der ‘Momenta desultoria’ (1655; inscriptt.) de blijken draagt; het daar voorkomende dichtjen lokte voorts van Catenus weder een ander uit dat hij met eenige regelen schrifts aan Huygens overmaakte. Een en ander is, in 't 4^o deel van Huygens' Briefwisfeling (in H.S. ter Leidsche boekerij) bewaard gebleven, uit welke wij het hier overnemen en den betreders dezer Warande ter doorbladering aanbieden. Gaat het hun als ons, dan maken zij met den vriendelijk dichtenden, aangenaam koutenden Pater, met genoegen kennis; zijne warme belangstelling in zijn geloof kunnen zij - Jezuïten of niet Jezuïten - hem alleen tot eer aanrekenen.

Deventer, 1858.

v. Vloten.

I.
Aen den al te goetionstighen Bloem-pryser.¹

(Antwoorde des Schilders)

Hoe schrijft ghy my dit toe, door al te grooten roemen,
Dat ick kan brenghen voort onsterfelijcke bloemen?
Sy sullen haest vergaen lanck voor des werelts lijck,
Want soo 't maer bloemen sijn, sy ligghen haest in 't slijck:
S'en sijn maer glans en schijn, des waerheits soete leughens,
Die gheven aen 't verstant en d'ooghen wat verheughens,
Misvallen der natuer, afsetsels van de konst,
Die leven door de pen en door eens anders ionst.
Bloemschepper onder Godt!² soo roemt ghy my te wesen;

1 Korenbloemen, XVI, 162.

2 [Huygens' vaersjen, waar dit ten andwoord op strekt, luidt aldus:
Aen Daniel Seghers uytnemende Bloem-schilder, met mijn' ‘heilighe daghen’.

Werpt een médoogend oogh op mijn' verwelckte Bloemen,
Bloem-schepper onder God; sy konnen sich niet roemen
Yet Segherlijcks te zijn: die daer nae trachten souw,
Most sich vermeten wat Natuer, de wijse vrouw,
Niet onderstaen en derf. 'T zijn sterffelicke bladen,
Die felf in haer geboort met dorheit zijn beladen,
En wafschende vergaen. Daer d'uw onsterffelljck
Geen end en sullen sien dan in des werelds lijck.
'T zijn Bloemen niettemin; maer uyt Hollandsche veenen
En poelen voortgebracht; 'T zijn torven, hard als steenen,
Maer waterigh van aert; en evenwel wat warm:
Warm, als eens sondaers ziel ontsteken in gekarm.
Mishaeght u haer gesicht: neemt eenighsins genoegen
In 't wonderlick gewasch der struycken diese droegen;
En seght, de vrucht is slecht: maer 't is een seldsaem land,
Daer vlam uyt slijck ontstaet, en 't vier in 't water brandt.

A.Th.]

[p. 464]

 

Maer dit is buyten schreef en boven maet ghepresen.

 

Verwinder der Natuer!... Dit is oock al te groot,

 

Soo toonen sal en mijn en mijner bloemen doot.

 

Al wat de konst versint moet aen (1. voor) nature wijcken:

 

Wat is des schilders konst, als hier en daer wat strijcken?

 

Pinceel, doeck, oly, verw', sijn eenen cleynen iet,

 

Wat schepper dat ick ben, leert mijnen grooten niet.

 

(Apr. 45).

II.
(op Seghers bloemen en dorens).

Wat is dit voor een rouw ghevlicht,

Nochtans seer aerdigh in 't ghesicht?

De dystels, dorens, in dit wout,

Zijn met de bloemen hier ghetrouwt.

Dat roos en doren sijn ghepaert,

Dat doet één moeder diese baert;

Maer soo verscheyden spijtich groen,

Hoe kan dat sijn in één saysoen?

Soo straf, soo soet; soo scherp, en schoon?

De dorenhaegh spant hier de croon;

Natuer en heeft dit niet bestaen,

Het is de kunst die 't heeft gedaen.

Neempt hier vermaeck, jae, kompt oock by,

Met handt en oogh, van schaede vry.

't Is al onnoosel dat ghy siet,

Den dystel self en steeckt hier niet;

Quaet is den doren in den voet,

Hier is hy oock voor d'ooghe goet.

(Nov. 1651.)

[p. 465]

III.
Seer beminde broeder in den Heer,

Den vrede desselfs.

Het is al langhe gheleden, dat ghy my hebt ghesonden twee pampieren: het eene van den H^re van Zuylichem, beneffens sijne missive aen UEd. geschreven; het ander, copye eender questie van den H^re Ambassadeur van Vranckrijck. Ick en pleegh niet langhe te wachten om dierghelycke te beantwoorden; maer als nu is de tijt al vry wat verloopen, niet by foute van stoffe, maer van macht ofte gesontheyt. U.E. is genoegh indachtigh, hoe dat ick t'Antwerpen was op het eynde van Julio, ter oorsaecke van de solemniteyt der reliquiën in onse kercke, daer ick oock eenighe vaerskens op maeckte. Ick hadde alsdoen wel vijf ofte ses weecken te voren ghevoelt eenighe pijne ende machteloosheyt in mijnen rechten arm, ende ben daerom oock van daer getrocken naer Meerhout, om den bekenden meester daerover te spreken in tijts. Hebbe remediën gebruyckt, die de kwade humeuren daerop vallende mochten beletten ofte verteiren; dogh meer als dry en vier maenden herwaerts, is het soo vererghert, dat ick den arm qualijck aen mynen mont en heb konnen brenghen, met pyne ende steecten daerin, als oock treckinghe der zenuën tot in de vingeren toe, alsoo dat ick luttel lust oft macht ghehadt en hebbe om veel te schryven, behalven den tijt die in plaesteren, strijcken, sweetstoven besteet is geweest; waerby is ghekomen desen langhen ende kouden winter. Dus, alsoo het over eenighe daghen wat ghebetert is, oock boven ende buyten mijn meyninghe in den winter, hebbe tusschen beyden wat gepooght te schryven, den arm nochtans al seer vierende ende ondersteunende. De beste remedie is geweest denselven te strijcken met stercke olie van goede patiëntie en de overleveringhe mijns eighen wils in den wille Godts, die my dit cruysken op den schouder heeft geleght, soo langhe als het hem sal ghelieven, alhoewel dat hy dat al wat ghemindert heeft, oock in desen contrariën tijt, waervan ick hem bedancke.

Ghy hebt hier volle rekeninghe van mijne dispositie ende tijt; alhoewel dat den Eerw. Pater Otho, langhe te voren, UE. daervan hadde verwitticht, als hy t' Antwerpen was, alsoo ghy hetselve oock hebt doen weten den Heere van Zuylichem door Mons^r Duwarte¹,

1 Denkelijk de man der uit Hoofts Brieven bekende Francisca.

[p. 466]

gelijck ghy my doen gheschreven hebt; dogh uyt deselve oorsaecke als voren en heb ick UE. als doen niet gheantwoort. UE. sal gelieven den Heere van Zuylichem dit aen te dienen, beneffens mijne hertelijcke groetenisse; ende hy sal den heer Ambassadeur daervan moghen deelachtich maecken, als oock van het ghene hier mede gaet, alles by poosen geschreven, ende soo den staet mijns sieckte op het eynde heeft toeghelaeten, in Nederduytsche letteren, ende die noch sus ende soo ghescribbelt.

Den Heere van Zuylichem sal overlanghe wel verstaen hebben de openbaere belydenisse des Catholijcken gheloofs, die de Coninghinne van Sweden te Insprugh ende daernaer te Roomen heeft ghedaen; maer sy had deselve in het heymelijck al langhe te voren hier te Brussel ghedaen in de tegenwoordicheyt van den Ertshertogh ende dry ofte vier andere; hetwelcke sy oock wel vier oft vijf iaeren te voren overpeyst ende beworpen hadde. Godt gheve, datter vele andere verdoolde haer voetstappen moghen volghen! Oock die van andere gesintheyt sijn, hebben haer te voren ghouden als een mirakel van gheleertheyt ende een orakel van wijsheyt; maer nu schelden sy haer als een tooghspel van verwaentheyt ende noch veel ergher. Ick heb daervan ghesien twee eerschendighe schristen, in Hollant ghedruckt, het eene: La vie de la Reine Christine de Swede, het ander: de ingheboren aert oft humeur van Christina, koninghinne van Sweden. Uyt wat penne dezen meer als swerten inck ghevloet is, gheeft de maniere van schrijven ende de woorden ghenoech te kennen. Het besluyt van het Fransche is, dat hy dat schrift wel over vele maenden heeft in handen ghehadt, maer door respect voor haeren persoon [niet] en heeft laeten in licht gaen, segghende hetselve nu wel moghen te doen, naer dat sy haer in de Roomsche dolinghen heeft gheworpen, etc. Den schryver van het tweede, naer dat hy haer schroomelijck heeft ghescholden, seght aldus: ‘indien men my beschuldicht, dat ick weynich respectere een ghekroont hooft, ende dat ick met soo groote liberteyt van haer spreke, antwoorde ick, dat ick haer gheen respect schuldich ben: ick ben haer ondersaet noch slaef niet, sy heeft my nimmer eenigh goet ghedaen’, enz. Hy had te voren oock heylichschendelyck beloghen den grooten Paus Leo den thienden (die oock van Erasmus soo dickwils gheprésent wort), dat die sou gheseght hebben: de fabel van Christus is seer profytelyck voor de Roomsche kercke; dat de koninghinne oock sulcx seyde, ende met Christus pleegh te spotten, etc. Alle welcke onweerdicheden, die afgrijsselijcker naemen

[p. 467]

verdienen, hebben mynen quaden arm gheroert, om dit noch af te maelen, ende hier by te voeghen. Dogh het goet wordt altijts benijdt ende berispt van de quaede, die verdoemen, hetghene sy niet en willen aenveerden. Blijft den Heere bevolen! Ick wensche u een gheluckich ende saelich nieuwe iaer, in de eerste maent desfelfs: ende bevele my in uwe goede ghebeden. Brussel, desen 24 Jan., met het versoeten des weders: 1656.

UE. dienaer in Chr^o
Jacobus Catenus.

Naerdat ick desen op verscheyden reysen had gheschreven ende op de laetste ghedateert, soo en hebbe ick de andere pampieren niet konnen tsamen volschryven, ende aldus teecken ick nu: 8 February. Hetghene den Heer Ambasfadeur aengaet, had ik gheschreven; maer siende, dat het wat te seer ghescribbelt was, heb dat door eenen anderen doen overschrijven.

Aen mynen seer beminden broeder in Christo,
Daniel Seghers, van de Soc.^teyt Jesu
Tot Antwerpen.

't Geen, in antwoord op de vraag van den Ambassadeur bij dezen brief medeging, was een voor ons minder belangrijk Latijnsch vertoog: De titulo Optimi, Maximi dato summo Pontifici Alexandro VII, en voorts een Chronicon van denzelven Paus, complectens 10 voculis nomen ipsius, patriam, pontisicatum, annum, mensem, diem electionis, et suffragiorum numerum, quibus electus est; met welks samenknutseling zich de Eerwaarde Pater waarschijnlijk een en ander winteruurtjen gekort had:

septIMo aprILIs fIt pontIfeX aLeXanDer,
patrIa senensIs sVffragIIs seXagInta qVatVor.

IV.

Quod Nobilisfimus clarissimusque Dominus, Constantinus Hugenius Jacobum Catenum vocat optimum Jesuitarum et maximum Oratorum, id tam a bonitate Jesuitarum, quam a magnitudine Oratorum est alienissimum. Illorum nemine meliorem se, nedum optimum illorum, Catenus agnoscat; horum nemine maiorem se, nedum maximum eorum, profitatur. Quia vero D. Hugenius se maximum Hereticorum et pessimum Scriptorum nuncupat, etsi id benignius interpretetur Cate-

[p. 468]

nus, tamen ex animi sui sententia, confessione ipsius, librique materia, nonnulla representabit, quae non parum momenti Momentis illius detrahere indicantur; id consulturum equi bonique confidit.

Jac. Catenus ad D. Const. Hugenium:

Pagina mordet, et est Romanis dura palatis,¹

Pace quoque in media, spicula sentit Iber;²

Musa ἐν ἀϕεδϱῶν' et quid charta cacata poëtae?³

Fonte magis puro Pegasus unda fluit.

Fama Italum proscisfa, elegia hinc conscia culpae

Quae tenui adiecto thure pianda fuit;⁴

Tot novi ob hereticum celebrati dogma Magistri

Antiquae lesus Relligionis honos;

Materia haec cunctis nec grata probandave, vatem

Opprobrio nata est prostituisse suum.

Fortuitem nec crimen habet, quae sponte recusa

Crimen idem, aut maius pagina crimen habet.

Sincero ignosces animo placitura monenti

Si verae nosti munus amicitiae.

Vatem inter Batavas tantum subsistere metas,

Et civem unius non decet esse loci;

Sed mundo hunc vellem toto clarescere tuto

Undique posse legi, posse et ubique legi.

Nam et monendi amici saepe sunt et obiurgandi: et haec accipienda amice, cum amice fiunt. Cicero, lib. de Amicitia, sub f.

Nobiliss^o Clarissimoque D^no

D. de Zuylichem, etc.

(Febr. 1656).

Principi Auriaco a Consiliis
Hagae Comit.

1 Zinspeling op Huygens' versregel in de aangehaalde Inscriptt.:
Si qua sub his mordet Romanis dura palatis Pagina.

2 Verg. Momenta des. p. 194: Improbus ad pacis vota recurrit Iber.

3 Aldaar p. 58: Εν ἀεδϱῶνι. Agnosco Purgatorium, etc.
Praesto cacata chartula est, quae, quod diu
Cacata Romae charta non fecit, facit.

4 Aldaar p. 299. Italia decolor.

V.

Seer beminde Broeder in Christo,

den vrede desselfs.

Ick en hadde niet ghemeynt, dat den Heere van Zuylichem soo soude opghenomen hebben, het ghene ick in synen boeck hadde aen-

[p. 469]

geteeckent, als vrient ende als Jesuït; want Catenus ende Jesuït niet en konnen ghescheyden worden, ende beyde tsaemen maecken éénen vrient, al is 't dat hy de Jesuïten sich anders verbeelt. Oock de aldergrootste schrijvers, die voor de heele werelt hunne werken voorstellen, en sijn boven alle vonnisse ende censure niet in alles, dat sy in het licht gheven. Nopende hetghene ick aenghewesen hebbe, sijnder noch andere gheleerde, die gheen Jesuïten en sijn, die insgelijcx oordeelen. Voorders soude ick alles wel konnen beantwoorden, maer staecke dat, om de ghemoederen niet meer te verwecken, die ick in alle redelijckheit soecke te vergelijcken; waerom ick oock niet en sal laeten de oude kennisfe te ververschen, met hetghene daertoe streckende sal voorvallen; ghelijck de H^re van Zuylichem oock besluyt de vrientschap te willen onderhouden. Wilt hem dat van, mijnentwegen aensegghen met myne hertelijcke groetenisse, ende tsaemen die van P. Otto Zylius, denwelcken eenen grooten liefhebber van de wetenschappen, ende vrient van sijne konste ende bibliotheke, verliest in den persoon van den Aertshertogh Leopoldus, wiens vertreck seer gevoelt wort. Ick bevele my seer in uwe goede ghebeden.

Brussel, 16 Meert 1656.

UE. Dienaar in Christo,
Jacobus Catenus.

Ick en twijffel niet, oft ghy en sult de poësie van de PP. Wallius, Sidronius, Becanus, aen den H^re van Zuylichem overghesonden hebben.

Dit naschrift ziet op de Latijnsche verzen door de drie Eerwaarde PP., naar aanleiding zijner dichtregels op Seghers Bloemen en Dorens, aan Huygens gewijd, en die met dezen brief werden overgezonden. Van P. Catenus hield hij nog het volgende bijgesloten:

Op den gouden maelstok, van H.H. de Princesse van Oranje ghesonden aen den bloemschilder Daniël Seghers.

't Is waer, het gout, schoon in 't ghesicht
Heeft oock sijn weerde, prijs, ghewicht;
Maer boven 't gout en sijn ghewin,
Is konst, vernuft, en diepen sin.
Dus acht ick dit soo veel te meer,

[p. 470]

 

Omdat 't verstant hier treft sijn eer.

 

Het is al aerdich byghebrocht.

 

Dat in dit stuck is uytgewrocht;

 

Het is al tot des schilders konst,

 

Dat sich vervoordert dese ionst,

 

En seght: den schilder sal vergaen,

 

Sijn bloemen sullen blijven staen;

 

Sijn eer, ghelijck des gouden clanck,

 

Sal altijts sijn des menschen sanck.

 

Maer noch wat meer in dit vertooch

 

Soo sien ick, met een helder oogh:

 

Den appel van dit gulden riet

 

Vertoont my, dat wy sijn als niet,

 

En seght: ghelijck een teêre bloem

 

Sal oock den naem, en faem, en roem,

 

En konst, en gout, en synen schijn,

 

Het sal al eens verdwenen sijn.

 

Dees roede stiert my tot de deught,

 

Dewelck' alleen behout haer ieught;

 

Het moet al sterven, cleyn en groot,

 

De deught die overleeft de doot,

 

En soo de rest al moet van kant,

 

Den gouden stock toont haeren stant;

 

En als de weerelt valt in 't slijck,

 

De deught vlieght naer het eeuwigh rijck;

 

Den gouden scepter en de croon

 

Is voor de deught alleen den loon.

Aenghesien als ghisteren (23 Febr.) hier aenghebrocht is den gouden maelstock, soo is heden daerop wat afghemaelt op het lichtste, soo boven blijckt, om morghen over te seynden: ende alsoo den Heere van Zuylichem daerby heeft ghevoeght een seer aerdich ghedicht¹, met mentie van den H Catenus², noemende hetselve ghedicht een pampierken²; soo heeft P. Catenus daerop laeten vallen de voorschreven cladden, biddende om verloff dat de haesticheyt hem heeft doen storten.

1 Zie Korenbloemen, XVII, bl. 67 en 68.

2 In den begeleidenden brief nam., die natuurlijk onder P. Seghers papieren gebleven is.

2 In den begeleidenden brief nam., die natuurlijk onder P. Seghers papieren gebleven is.

[p. 471]

Voords volgt hier de bijdrage van den Heere Graaf G. Le Grelle: de brief van Broeder Daniël over den hierboven genoemden ‘Mael-stok’.

II.
een handschrift van Daniel Seghers.

De nieuwe beredeneerde Catalogus van het museum van Antwerpen bevat zeer belangryke aenteekeningen over Daniel Seghers, den grootsten bloemenschilder, dien de Vlaemsche School heeft voortgebracht. ‘De tafereelen van Seghers, zegt de Catalogus, waren welkom aen alle hoven en de Societeit Jesus, waeraen de schilder als broeder-coadjutor toebehoorde, zond ze als geschenken aen verscheidene souvereinen.’

‘De princes van Oranje twee tafereelen van den Broeder Jesuiet ontvangen hebbende, deed hem, met eenen brief van dankzegging, eenen gouden geëmailleerden schilderstok overhandigen, versierd, aen het uiteinde, met een doodshoofd van hetzelfde metael.’

Indien de heeren opstellers van den nieuwen Catalogus den eigenhandigen brief van Daniël Seghers hadden gekend, ge dagteekend van 24 february 1652, en welke deel maekt van onze verzameling van handschriften, dan hadden zy er nog bygevoegd, dat het doodshoofd met eene kroon [als zinnebeeld der overwinning¹] was omgeven, en dat, rondom den

1 [Dit had den Heeren opstellers ook kunnen blijken uit Huygens' vaersjen:

Op het gelaurierde Doodshooft

ten eynde van den selven stock.

SIet toe, de Doot zitt op den stock:
En pronckt zy met een' nieuwen rock,
Het zijn onsterflicke Laurieren
Die haer' gedaente meeft vercieren.
'T is Seghers doodshooft... inder daet
Soo fal 't zijn' wesen, vroegh of laet:
In onvcrwelckelicke Croonen
Sal sijn' gedachte by ons woonen,
En zijner wereken Sonneschijn
Sal middagh op den avont zijn.

A.Th.]

[p. 472]

versierden schilderstok, een hoogstvleijend opschrift was gegraveerd; zie hier dien brief, welken wy om zyne historische weerde, in fac-simile op overstaende blad hebben medegedeeld.

† een once gout kost

in wisselg. gl. - ft.

63 - 15

een pont-1185

twee pondt 2370

Jhs.

Eerw. Heer Neef.

Pax Chrj.

U. Eerw. heeft van my begheert dat ick U.E. soude scryuen als ick soude hebben ontfanghen het verwachte present vande oude Princesse van Orangien, het ghene ick nu ontfanghen hebbe maer wadt sal ick seghghen ick heb voor myn moeytte eenen stock ghecreghen, voor beleeftheid slaeghen¹, het is eenen schilders-stock van fyn gout weghende twee pont gout † op den welcken staet een gheeroont dootshooft, in teecken dat de konst oock naer de doot leeft ende bloeyt; voorders rontom op den stock staen ghegraueert dese latynsche woorden: Danieli Seghers florum pictori et pictorum flori fragelem vitoe splendorem, et huic superuicturam penicilli immortalis gloriam AMALIA DE SOLMS Prineps Auriaca² vidua hoc auro significatum voluit et hac lauro³.

ende het is alles seer net gheuroecht en̄ gheamalieert daer beneffen is een versken van Myn Heer Huyghens daer op wel pasfende⁴, met

1 Zie het vaersjen, hieronder medegedeeld.

2 Amalia van Solms, de weduwe van Prins Frederik van Oranje, was eene der voornaemste beschermsters der kunst; men weet dat zy den grooten schilder Jacob Jordaens, en verscheidene andere voorname kunstenaren der Vlaemsche en Hollandsche scholen gelastte met de versieringen van het Huis ten Bosch. Zie notice sur Jacques Jordaens, par P. Génard.

3 ‘Aen Daniël Seghers, den schilder der bloemen en de bloem der schilders, Amalia van Solms, douairiere van Oranje, heeft, door dit goud en deze lauwerkroon, willen doen kennen, den broozen glans van het leven en den roem van een onsterfelyk penseel die de dood zal overleven:’ ook al is de schilder geen groot orthograaf.

4 [Dit versjen luidde aldus:
Gouden Maelstock door hare Hoogh^t van Orange aen D. Segers gegeven.

Waer is beleeftheit toe gekomen!
Voor moeyte meesterlijck genomen,
Voor konft die geen gelijck en kent,
Verschijnt een stock tot een present.
'Tis waer, de Deught verdient geen' slagen:
Maer fulcke slagen zijn te dragen.

'Ten is geen slagh van allen dagh;

Hoe swaerder stock hoe lichter slagh.’

A.Th.]

[p. t.o. 472]

[p. 473]

eenen seer beleefden brief vande Princeffe. Ick beuele my seer in U.R. heylighe sacreficien.

t'Antwerpen 24. febru. 1652 blyuende

U. Eerw.

Ootmoedighen dienaer in X^o

Uwen Oom Daniel Seghers.

Myn seer ootmoedighe ghebidenisse aenden seer Eerw: Prelaedt.

In eene volgende uitgave van den Catalogus, zal het artikel aen Daniël Seghers toegewyd, buiten twyfel, met het opschrift dat wy in den brief hebben teruggevonden, volledig worden gemaekt¹; de heeren opstellers zullen dan ook zorg dragen de ware schryfwyze van den naem Seghers te herstellen, dien zy, op het gezag der Annales Antverpienses van Papebrochius, verkeerdelyk in Zegers hebben veranderd, terwyl het opschrift zoo wel als het handteeken des schilders getuigt, dat de eerste spellingvorm de eenige ware, de eenige juiste is.

1 Eene aenteekening van eene andere hand doet, in denzelfden oorspronkelyken brief, ons ook weten dat deze schilderstok in fyn goud twee ponden woog welke aen gl. 63-15 per ons, eene weerde bezat van 2370 gulden wisselgeld of 5015 franken 87 centimen.