Dietsche Warande. Jaargang 3

[p. 242]

tekstkritische noten

V. 1. Lijdt, voorbygaet. - 7. Copie, overvloed. - 21. Los, lost, lust.

Ene figure¹⁾,
medegedeeld door J^hr M^r Ph. Blommaert.

O alle mensche, die hier lijdt,

Anesiet ende merct dese sigure;
Versmaet die werelt, wie ghi sijt,
Ende mijns gedenkt in elker uren.

Ie hadde ter werelt grote herfcapie,

Die worme doerknaghen nu mijn lijf;
Gouts ende silvers haddic copie,
Ende nu benic een aerm keytijf.

O wi, ic ben bedroghen sere!

Want langhe te levene hoeptic wel,
Doen ic jonc was wilen ere;
Maer die doot was mi te snel.

O wach! die doot heeft mi ghevaen,

Ende onversien te hare ghedreven;
Want doen ic seker waende staen
Heeft si mi ghenomen het leven.

Ay! wat ic mochte goets verstaen,

Ende wat mi was van Gode gheleert,
Ende niet en hebbic dies ghedaen;
Want ic ten vleesche was ghekeert.

Na los des vleeschs hebbic gheleeft,

Ydel glorie hebbic ghemint;
Dus benic in defen put ghesneeft;
Te spade hebbic mijn scout bekint.

In deser corter tijt ic minde

Gulfich ende oncuusc te sine,
Daer vore moetic sonder inde

1) Vergelijk ‘Een edel exempel’, D. Warande, 1856, bl. 352.

[p. 243]

 

Ewelijc liden grote pine.

 

Met handen, met voeten, met alien leden,

30

Hebbic jeghen Gode mefdaen;

 

Jeghen wet ende jeghen reden,

 

Met ydelen sonden ommeghegaen.

 

Merct minen lichame, vule tempel,

 

Die mi ter hellen heeft ghetoghen;

35

Siet op mi ende nemt exempel

 

Hoe mi die werelt heeft bedroghen.

 

Die om hare sonden niet en willen weenen

 

Selen met mi comen hier;

 

Si moghen wel vresen dat si alteenen

40

Bernen selen in 't helscher vier.

 

Ghi hebt nu tijt dat ghi uwe sonden

 

Moghet met penitencien quiten;

 

Sijt snel ende wacker in allen stonden

 

Dat ghi ontvliet dat helsche criten.

45

Nieman weten en mach die smerte,

 

Die ic doghe in allen tiden

 

Noch noit en quam int smenschen herte

 

Wat den quaden steet te liden.

 

Die werelt gheloefde mi alteenen

50

Dat ic langhe soude leven;

 

Si heeft mi bracht in 't eweghe weenen

 

Al sulken loen plegt si te gheven.

 

Die werelt pleegt oec vele ghesellen

 

Met loesen loghene te verraden,

55

Die si alle jagt ter hellen

 

Met vele sonden swaer gheladen.

 

Al dat men mi te segghene plach

 

Van der glorie van hemelrike,

 

Te male mi daer ane niet en lach;

60

Mijn herte was alder werelt rike.

 

Dies benic aerm keitijf begeect,

 

Mids mire grote roekeloesheit,

 

Ende in de gront der hellen bedeect

[p. 244]

 

Na doerdeel Gods gherechticheit.

65

Vorcomt defe pine, ende u mesdaet

 

Beweent, ende screit met droever claghe

 

Dat God niet en segghe: ‘Gaet

 

Metten duvelen!’ ten jonxsten dage.

 

Dat wort hem segghen sal Ons Here,

70

Die hi wredelike verdoemen sal,

 

Dat billeec es te vrefene fere;

 

Ach, huedt u voer den swaren val!

 

Ic woude mi te sonden keren;

 

Van goeden dinghen woudic niet houden;

75

Nu hevet mi die wrake Ons Heren

 

Met groter perssen al vergouden.

 

Dese selle duvelen, die mi pinen,

 

Sijn swerter vele dan enech colen;

 

Si morden de ziele, wat si schinen,

80

Die u leiden dus in dolen.

 

En siedi niet hoe onghescapen

 

Dat ic ben van deser noet;

 

Onsaleghe menschen, hoe moghdi gheslapen;

 

Doet penitencie met haesten groet.

85

Ach, in der hellen gront ic brade!

 

Dat ic gheboren ben es scade;

 

Want ic ben om mine grote mesdade

 

Ewelec verdoemt sonder ghenade.

Dit gedicht is overgeschreven uit een HS. der XIV^e eeuw van wylen den heer van Hulthem, Nr. 192; thans ter Koninklyke Bibliotheek te Brussel.

V. 39 en 49. Alteenen, bestendig, gestadig, te samen. Zie bl. 352, Clarisse, Natuerkunde van broeder Gheraert. - 40. Bernen, branden. - 44 Criten, crite, krijt, perk.

V. 76. Perssen, perssem, woeker. - 76. Vergouden, vergolden.