De boec van Catone
(1846)–Anoniem Duytschen Catoen, Den–
Auteursrechtvrij
[pagina 79]
| |
Disticha Catonis
| |
Liber primus.
Ga naar margenoot+1. Si Deus animus, nobis ut carmina dicunt:
Hic tibi praecipnè sit purâ mente colendus.
2. Plus vigila semper, nec somno deditus esto:
Nam diuturna quies vitiis alimenta ministrat.
3. Virtutem primam esse puta, compescere linguam:
Proximus ilee Deo est, qui seit ratione tacere.
4. Sperne repuguando, tibi tu contrarius esse:
Conveniet nulli, qui secum dissidet ipse.
5. Si vitam inspicia hominum si denique more,
Cum culpes alios, nemo sine crimine vivit.
6. Quae nocitura tenes, quamvis sint chara, relinque:
Utilitas opibus, praeponi tempore debet.
| |
[pagina 80]
| |
7. Constans et lenis, sicut res postulat, esto,
Temporibus mores sapiens sine crimine mutat.
8. Nil temerè uxoir de servis crede querenti:
Saepè etenim mulier, quem conjux diligit, odit.
9. Cumque mones aliquem, nec se velit ipse moneri;
Si tibi sit charus, noli desistere coeptis.
10. Contra verbosos noli contendere verbis:
Sermo datur eunctis, animi sapientia paucis.
11. Dilige sic alios, ut sis tibi charus amicus.
Sic bonus esto bonis, ne te mala damna sequantur.
12. Rumores fuge, ne incipias novus auctor haberi:
Nam nulli tacuisse nocet, nocet esse locutum.
13. Rem tibi promissam eertò promittere noli.
Rara fides ideo est, quia multi multa loquuntur.
14. Cum te aliquis laudat, judex tuus esse memento:
Plus aliis de te, quam tu tibi, credere noli.
15. Officium alterius, multis narrare memento:
Atque aliis cum tu benefeceris, ipse sileto.
16. Multorum cum facta senex, et dicta recenses,
Fac tibi succurrant, juvenis quae feceris ipse.
17. Ne cures si quis tacito sermone loquatur,
Conscius ipse sibi, de se putat omnia die[i].
18. Cum fueris felix, quae sunt adversa caveto:
Non eodem cursu respondent ultima primis.
19. Cum dubia et fragilis sit nobis vita tributa.
In morte alterius spem tu tibi ponere noli.
20. Exiguum munus quum dat tidi pauper amicus,
Accipito placidè, et plenè laudare memento.
21. Infantem nudum cum te natura creârit,
Paupertatis onus patienter ferre menento.
22. Ne timeas illam quae vitae est ultima finis:
Qui mortem metuit, quod vivit, perdit idipsum.
23. Si tibi pro meritis nemo respondet amicus,
Incusare Deum noli, sed te ipse coërce.
| |
[pagina 81]
| |
24. Ne tibi quid desit, quaesitis utere parcè:
Utque quod est, serves, semper tibi deesse putato.
25. Quod praestare potes, ne bis promiseris ulli.
Ne sis ventosus, dum vis urbanus haberi.
26. Qui simulat verbis, nec corde est fidus amicus.
Tu quoque fac simile: sic ars deluditur arte.
27. Noli homines blando nimium sermone probare,
Fistula dulcè canit, volucrem dum decipit auceps.
28. Cum tibi sunt nati, nec opes; tunce artibus illos
Instrue, quò possint inopem defendere vitam.
29. Quod vile est, carum; quod carum est, vile putato.
Sic tibi nec cupidus, nec avarus nosceris ulli.
30. Quae culpare soles, ea tu ne feceris ipse,
Turpe est doctori, cum culpa redarguit ipsum.
31. Quod justum est, petito; vel quod videatur honestum;
Nam stultum est petere id, quod possit jure negari.
32. Ignotum tibi, tu noli praeponere notis.
Cognita judicio constant, incognita casu.
33. Cum dubia incertis versetur vita periclis;
Pro lucro tibi pone diem, quicumque laboras.
34. Vincere cum possis, interdum cede sodali:
Obsequio quoniam dulces retinentur amici.
35. Ne dubites, cum magna petas, impendere parva,
His etenim rebus conjungit gratia charos.
36. Litem inferre cave, cum quo tibi gratia juncta est.
Ira odium generat; concordia nutrit amorem.
37. Servorum ob culpam, cum te dolor urget in iram,
Ipse tibi moderare, tuis ut parcere possis.
38. Quem superare potes, interdum vince ferendo:
Maxima enim morum semper patientia virtus.
39. Conserva potius, quae sunt jam parta labore.
Cum labor in damno est, crescit mortalis egestas.
40. Dapsilis interdum notis, et charus amicis:
Cum fueris felix, semper tibi proximus esto.
|
|