Deus Ex Machina. Jaargang 8

[p. 45]

brieven aan Plinius

I

ik zeg je, Plinius, het is september.
de dichters keren in 't getij.
en vruchten rijpen aan de warme muren,
vergeet dat niet: het zijn de laatste uren

van de zomer, warmte, niets kan nog gebeuren.
het zijn de stille dagen van het jaar,
want alles wordt geduldiger gedragen
in veelvoud van de laatste dracht.

september weet wat dierbaarheid betekent
en liefde tekent schaduwen van was.
ik zeg: voorzichtigheid werd ooit berekend

aan de contouren van een waterglas.
de druiven, Plinius, de laatste schragen
van wat een dichterzomer was.

II

veulens met een zacht en vochtig vel
van dauw. zonnestelsels gloeien
hen in de ogen. ik hef nu vreemde
hemellichamen uit hun baan.

op mijn weide wandelen de paarden
maar ik ben hard en stil als steen.
na al de jaren, het eenzame geween
van pauwen na de regen.

ondoorzichtig, in een dal van velen.
en wat mijn draven ooit heeft aangedaan
kan geen plaats mij ooit vergeven.

van veulens razend en verbaasd,
het radeloze waaien van de manen.
het nodeloze leven steigert in zijn banen.

IX

[p. 46]

 

zorgvuldig algebraisch zijn de laatste takken

 

aan het tellen in de bomen. blad

 

voor blad. een dak van delen, willen

 

en vergaan. een herfst van ongemakken.

 

 

 

de kleine wetten van regeren staan

 

geleidelijk op schrift en in verschillen.

 

en paarden glooien naar de heuvels in een dal

 

van licht. een val van manen en verbeelden,

 

 

 

als blaren in een herfstgedicht.

 

stil, van onverschilligheid en overuren,

 

gaan wij ons deel voorbarig sluiten.

 

 

 

het zachte heimwee naar het vergezicht

 

van leven - ademen is niet te stuiten -

 

dooft langzaam uit op wentelmuren.

X

ach, Plinius, dit zijn de laatste regels,
de takken van mijn spraakgebrek.
en wat aan voelbaarheid niet is bewezen
komt later in de grote trek

van vogels voor de winter. de bomen
in doorzichtige golven van licht. niet
te genezen dierbaarheid van dromen.
de nachten worden gewet aan de ramen.

en trager dan ooit is mijn taal uitgeroeid
in wortels van denken en praten.
ik hoor bij de liefde in schuchtere namen.

mijn lichaam ontsnapt in voorzichtige handen
en kantelt het woord in je tederheid.
de tijd kan langer dan duurzaamheid branden.

Marleen De Crée-Roex
1981

[p. 47]

Blatina

Je dronk mijn laatste rode wijn
uit mijn laatste glas,
je viel achterover
met gespannen aders
op mijn scherven.
Je vloeide over Frankrijk
langs de spleten van mijn huis,
in oosterse tapijten
spreidde je
een kunstwerk uit
op de rauwe grond.
je sijpelde warme stromen
langs mijn naakte voeten,
chambreerde de kamer.

Ikzelf een standbeeld gaaf
in een middeleeuwse vesting,
aan bommen weerstaan,
als een dronken, bijgelovige Joegoslaaf.