Deus Ex Machina. Jaargang 8

[p. 25]

Drie gedichten

Spijbelen

Een zomerdag. Ik doe of ik naar school ben
Vanwaar ik lig zie ik mijn vader in de tuin
Hij graaft en draagt het oude bruine
jasje dat ik van hem ken.

Daar komt mijn moeder. Zij draagt een geheim
en legt het in het gat.
Vlak achter haar zie ik de kat
die weggejaagd wordt. Niemand mag daar zijn.

Ik zie wat ik niet weten mag. De hele nacht
hoor ik het zachte klagen van de kat.

johanna kruit

Mijn ouders

Soms leken zij een woedend wonder
Hoog zat ik op de zolder
Hun harde stemmen scholden
langs de trappen eronder

In de balken bleef hangen
wat ik heb opgevangen

johanna kruit

[p. 26]

Wasdag

Mijn moeder zingt, zij is alleen
en hangt de was op lange lijnen.
Achter de schuur zit ik. Steeds weer verschijnen
haar handen om de waslijn heen.

God is mijn licht, ik wandel op zijn pad
zingt zij. De lijnen raken vol
De zon legt om haar hoofd een aureool
van goud dat zij nooit eerder had.

Dan is ze weg. Ik hoor de achterdeur
eerst open gaan en daarna dicht
Achter de schuur zit ik, en mijn gezicht
is vol van tranen en van wasgoedgeur.

johanna kruit