Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)
(2009)–Anoniem Deux-Aes bijbel– Auteursrechtelijk beschermd1. Trouwe ende weldaden Gods teghen Israel, 5. hare gheuanckenisse, 8. met tsamen verlossinghe door Christum. | |
A.1DOe Israel ionck was, hadde ick hem lief, Ga naar margenoota ende riep hem, mynen sone, wt Egypten: | |
2Doch wanneermen hen nu roepet, so wenden sy hen daer van, Ga naar margenootb ende offeren den Baalim, ende roocken den beelden. | |
3Ick nam Ephraim by synen armen, ende Ga naar margenootc leyddede hem, doch sy en mercken het niet, hoe ick hen halp. | |
4Ick lietse een menschelick iock trecken, ende in seelen der liefde gaen, ende halp hen het iock aen haren halse draghen, Ga naar margenootd ende gaf hen voeder: | |
5Op dat hy hem Ia niet en soude weder in Egyptenlandt keeren: so is nu Assur haer Koninck gheworden, want sy en willen hen niet bekeeren. | |
6Daeromme sal het sweerdt ouer hare steden komen, ende sal hare Ga naar margenoote† grendelen te niete maken ende verslinden, omme haers voornemens wille. | |
7Mijn volck is Ga naar margenootf Ga naar margenoot† moede, hen tot my te keeren, ende hoemen hen predicket, so en richtet hem niemandt op te hooren. | |
8Wat sal ick van dy maken Ephraim? sal ick dy Ga naar margenootg beschutten Israel? sal ick met rechte een Ga naar margenooth Adama van dy maken, ende dy, ghelijck als Zeboim toebereyden? doch mijn herte is eens anderen sinnes, myne barmherticheyt is te vyerich, | |
9Dat ick niet doen wil, na mynen grimmigen toorne, noch my henen keeren, Ephraim gantsch te verderuen: want ick ben God, ende niet een mensche, ende ben de Heylighe onder dy: ick en wil doch niet in de stadt komen. | |
B.10Als dan salmen de Heere nauolghen, Ga naar margenooti ende hy sal brullen als een Leeuwe: ende wanneer hy sal brullen, so sullen die verschricken, die teghent Westen zijn. | |
11Ende die in Egypten, sullen oock verschricken, als een voghel, ende die in den lande Assur, als duyuen: ende ick wilse in hare huysen setten, spreeckt de Heere. |
|