Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)
(2009)–Anoniem Deux-Aes bijbel– Auteursrechtelijk beschermd1. Den Daniel worden vier Koninckrijcken, met haren eygenschappen, welcker Christus met syner koemst, Rijcke ende werelt eynde, sal sluyten, door vier beelden aenghetoocht. | |
A.1INden eersten Iare Belsazer des Konincks te Babel, Ga naar margenoot+ hadde Daniel eenen droom, ende ghesichte op zijn bedde: ende hy schreef denseluen droom, ende veruaettede hem also: | |
2Ick Daniel sach een ghesichte inder nacht, ende siet, de vier winden onder den Hemel, stormeden teghen malcanderen, op de groote Zee. | |
3Ende vier groote gedierten klommen opwaerts wt der Zee, Ga naar margenoot+ Ga naar margenoota† een Ia anders dan het ander. | |
4Het eerste was ghelijck als een Ga naar margenootb Leeuwe, ende hadde vleughelen als een Ga naar margenootc Arendt: ick sach toe, tot dat hem de vleughelen wtghetoghen werden, ende het wert vander Aerden genomen: ende het stont op syne voeten, als een mensche, ende hem wert een menschelick herte ghegheuen. | |
5Ende siet, Ga naar margenooti het ander ghedierte daer na, was ghelijck eenen Ga naar margenootd Beyre, ende stont op der eener zijden, ende hadde in synen monde onder synen tanden, dry groote langhe tanden, ende men sprack tot hem: Staet op, ende verslindt vele vleeschs. | |
6Na desen sach ick, Ga naar margenooti ende siet, een ander ghedierte, ghelijck eenen Ga naar margenoote Pardeel: dat hadde Ga naar margenootf vier vleughelen, als een voghel op synen rugghe: ende dat selue gedierte hadde vier koppen, ende hem wert macht ghegheuen. | |
7Na desen sach ick in desen ghesichte inder nacht, Ga naar margenooti ende siet, Ga naar margenootg het vierde gedierte, was grouwelick ende verschrickelick, ende seer sterck: ende hadde groote ijseren tanden, verslondt om hem, ende vermaelde, ende het Ga naar margenooth ouerighe vertradt het met synen voeten: het was oock vele anders, dan de vorighen, Ga naar margenooti ende hadde thien hoornen. | |
8Doe ick nu de hoornen sach, Ga naar margenoot+ siet, doe brack tusschen derseluen, een ander kleyn hoorn daeruoor, van welcken, der vorighen hoornen dry, wtghetrocken werden: ende siet, dat selue hoorn hadde ooghen als menschen oogen, ende eenen mondt, die sprack groote dinghen. | |
9Ga naar margenootk Sulckes sach ick, tot dat daer stoelen ghesettet werden: ende de Oude settede hem, Ga naar margenootl diens kleedt was sneeuwit, ende het hayr op synen hoofde, als reyne wolle: synen stoel was enckel vyerulammen, ende desseluen raders brandden met vyere, | |
B.10Ende Ga naar margenootm van denseluen ghinck wt, een langhe vyerighe strale: Ga naar margenootn duysentmael duysent dienden hem, ende tien hondertmael duysent, stonden voor hem: het gherichte wert ghehouden, Ga naar margenooto ende de boecken werden opghedaen. | |
11Ick sach toe, om der grooter reden wille, die dat hoorn sprack: ick sach toe, tot dat het ghedierte gedoodet wert, ende zijn lijf ommequam, Ga naar margenootp ende int vyer gheworpen wert: | |
12Ende der anderen gedierten macht oock wte was: want hen was tijt ende stonde bestemmet, hoe langhe een yeghelick dueren soude, | |
13Ick sach in desen gesichte des nachts, Ga naar margenootq ende siet, daer quam een in den wolcken des Hemels, als eens menschen Sone, tot den Ouden toe, ende wert voor denseluen ghebracht. | |
14Ga naar margenootr Die gaf hem macht, eere ende Rijcke, dat hem alle volcken, lieden ende tonghen dienen souden: Ga naar margenoots syne macht is eewich, die niet en vergaet, ende zijn Koninckrijcke en heeft gheen eynde. | |
15Ick Daniel ontsettede my daeruoor, ende sodanich ghesichte verschrack my. | |
16Ende ick ghinck tot dier eenen, Ga naar margenoott die daer stonden, ende badt hem, dat hy my van alle dien, een ghewisse bericht gaue: ende hy sprack met my, ende seyde my wat het beduydde. | |
18Doch de Heylighen des Allerhoochsten sullen Ga naar margenootx het Rijcke innemen, ende sullent altoos ende eewichlick besitten. | |
19Daer na hadde ick gheerne geweten een ghewisse bericht, van den vierden ghedierte, welcke heel anders was, dan de anderen alle, gantsch grouwelick: dat ijseren tanden ende Ga naar margenooty metalen klauwen hadde, dat omme hem verslindde, ende vermaeldese, ende het ouerige met synen voeten vertradt. | |
C.20Ende vanden Ga naar margenootz tien hoornen op synen hoofde: ende vanden anderen dat daeruoor brack, voor welcken dry af vielen, ende van denseluen hoorn, dat ooghen hadde, ende eenen mont, die groot dinck sprack, ende grooter was, dan die by hem waren. | |
21Ga naar margenoota Ende ick sach dat selue hoorn krijghen teghen de Heylighen, ende behielt den strijdt teghen haer. | |
22Tot dat de Oude quam, ende gherichte hieldt voor de Heylighen des Hoochsten, ende de tijdt quam, dat de Heylighen het Rijcke innamen. | |
23Hy sprack also: Dat vierde ghedierte, sal het vierde Rijcke op Aerden zijn, welcke sal Ga naar margenootb† machtiger zijn, dan alle Rijcken: het sal alle landen verslinden, vertreden ende verknirsschen. | |
24Ga naar margenootc De thien hoornen, die beduyden tien Koninghen, die wt denseluen Rijcken ontstaen sullen: na denseluen nu sal een ander opkomen, die sal machtigher zijn, dan der vorighen gheen, ende sal dry Koninghen verootmoedighen. | |
25Ga naar margenootd Hy sal den Hoochsten lasteren, ende de Heylighen des Hoochsten verstooren: ende sal hem onderstaen, tijdt ende Wet te veranderen: sy sullen Ia in syne handt ghegheuen worden, Ga naar margenoote eene tijdt, ende sommige tijdt, ende eene halue tijdt. | |
26Ga naar margenootf Daer na sal het Gherichte ghehouden worden, so dal dan syne macht wech ghenomen worden, dat hy te gronde verdelghet, ende omghebracht worde. | |
27Ga naar margenootg Doch het Rijcke, ghewelt ende macht onder den gantschen Hemel, sal den Heylighen volcke des Hoochsten ghegheuen worden: diens Rijcke eewich is, ende alle ghewelt sal hem dienen ende volghen. | |
28Dat was der reden eynde: Ende ick Daniel wert seer bedroeft in mynen ghedachten, ende mijn gestalte veruiel, doch behieldt ick de reden in myner herten. |
|