Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)

Dat xlv. Capittel.

1. Ieremia troostet den Baruch.

A.1

DIt is het woort, ⁺ dat de Propheet Ieremia sprack tot Baruch, den sone Neria, ^a doe hy dese reden in een boeck schreef, wt den monde Ieremia, inden vierden Iare Ioiakim des soons Iosia, des Konincx Iuda, ende sprack:

+ Baruch wort ghetroostet.

a Ierem. 30.a.2. ende 36.a.4.

[fol. 37v]

2

So spreeckt de Heere Zebaoth, de God Israels, van dy Baruch,

3

Du sprekest: Wee my, hoe heeft my de Heere iammer tot myner smerte toegeuoecht: ick suchte my moede, ende en vinde gheen ruste.

4

Segghet hem also: So spreect de Heere: Siet, wat ick gebouwet hebbe, dat breke ick af, ende wat ick gheplantet hebbe, dat roeye ick wt, met tsamen desen gantschen mynen eyghen lande.

5

Ende du begheerest dy groote dinghen: en begheeres niet: want siet, ick wil ongeluck komen laten ouer alle het vleesch, spreect de Heere: ^b doch dijn ziele wil ick dy ter buete gheuen, aen welcke plaetse du treckst.

b Ierem. 21.a.9. ende 39.b.18.