Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)

Dat xxxvii. Capittel.

1. Beschrijft voortaen Gods ghewelt ende wijsheyt wt synen wercken, 14. ende bescheldet den Hiob.

A.1

DAer af ontsettet hem mijn herte, ende beuet.

2

Lieue, hoort doch, hoe synen ^a† donder toornet, ende wat verspreken wt synen monde wt gaet.

a† and. stemme kraket,

3

Hy siet onder allen Hemelen, ende synen blixem schijnt op de eynden der Aerden.

4

Na hem buldert den donder, ende hy dondert met synen grooten geluyde: ende wanneer zijn donderen ghehoort wert, so en kanmen het niet ophouden.

5

God dondert met synen donder grouwelicken, ende doet groote dinghen, ende en werdt doch niet bekendt.

6

^b Hy spreeckt ten sneeu, so is hy van stonden aen op Aerden: ende ten slachreghen, so is den slachreghen daer met macht.

b Psalm. 147.b.16

[fol. 177r]

7

Alle menschen heeft hy in der handt, als besloten, op dat de lieden leeren wat hy doen kan.

8

Het wilde ghedierte gaet in de kuylen, ende blijft aen zijn plaetse.

9

Wt den ^c† Suyden koemt het onweder, ende vant Noorden de koude.

c† And. kameren [der wolcken]

B.10

Van den ^d adem Gods koemt den vrost, ende groote wateren, ^e† wanneer hy het opdoeyen laet.

d Psal. 147.b.17.

e† And. werden met ijsschollen ouertoghen.

11

De dicke wolcken scheyden hen, dat het klaer worde, ende door den neuel breeckt zijn licht.

12

Hy keert de ^f† wolcken waer hy henen wil, dat sy wtrichten alles wat hy hen ghebiedt op den Aertbodem,

f† And. omloope ofte spheren

13

Het zy ^g† ouer een gheslachte, ofte ouer een lant, somen hem barmhertich vindet.

g† And. ter geessele, of ten [nutte] zijns lants, of ter weldaet, hy laetse komen.

14

Daer merckt op Hiob, staet ende verneemt de wonderen Gods.

15

Weetstu, wanneer God sulcks ^h† ouer hen brengt? ende wanneer hy het licht syner wolcken laet hier voor breken.

h† An. verordent,

16

Weetstu, hoe hen de wolcken verstroyen? ^i† welcker wonderen de volkomenen weten.

i† And. ende de wonderwercken des, die volkomelick wijs is.

17

Dat dyne kleederen warm zijn, wanneer het lant stille is van den Suyden winde.

18

Ia du salt met hem de wolcken wtbreyden, die daer vast staen, als een ghegoten spieghel.

19

Leert ons wat wy hem segghen sullen: want wy ^k† en sullen daer niet henen reycken van de duysternisse.

k† And. zijn daer niet toegheschict voor duyst. etc.

C.20

Wie sal hem vertellen, dat ick spreke? so yemant spreeckt, die wort verslonden.

21

Als nu en sietmen het licht niet, dat in den wolcken helle lichtet: wanneer daerenteghen de windt waeyt, so wort het klaer.

22

Vant Noorden koemt ^l gout tot lof voor den verschrickelicken God.

l Dat is, klaer weder als louter gout.

23

Den Almachtighen nu en konnen sy niet begrijpen, die so groot is van kracht: want hy sal van synen rechte ende goeder sake gheen rekenschap gheuen.

24

Daerom moeten hen de lieden vreesen, ende hy en vreest hem voor gheenen, hoe wijs sy ooc zijn.