Biblia dat is, de gantsche Heylighe Schrift, grondelick ende trouvvelick verduydtschet, Met verklaringhe duysterer woorden, redenen ende spreucken [etc.] (Deux-Aes bijbel)

Dat ix. Capittel.

1. Hiob ghestaet dies, dat daer gheen mensche voor God (diens almoghentheyt hy prijst) bestaen ende onschuldich zijn kan, of hy schoon voor den menschen de vroomste zy: 22. noch so staet vaste, dat God na synen wille ende met rechtueerdighen oordeele, niet alleenlick de boose, maer oock de vrome menichmael straft.

A.1

HIob antwoordde, ⁺ ende sprack:

+ Hiob spreeckt ende prijst Gods almogentheyt.

2

^a Ia ick weet het seer wel, dat het also is, Dat een mensche niet rechtueerdich bestaen en kan teghen God.

a Hiob. 4.b.17. ende 25.a.4. Psal. 143.a.3.

[fol. 170v]

3

Heeft hy lust met hem te twisten, so en kan hy hem op duysent niet een antwoorden.

4

^b† Hy is wijs ende machtich: wien heeft het oyt wel ^c gheluct, die hen tegen hem gheleyt heeft?

b† And. Wie is daer eens wijsen hertens, ende geweldich in stercte, die hem, etc. ende hebbe vrede ghehadt?

c Of, gheslagen,

5

Hy settet de berghen om, eer sy het ghewaer worden, die hy in synen toorne omkeert?

6

Hy beweecht een lant wt syner plaetse, dat zijn pilaren beuen.

7

Hy spreeckt totter Sonne, so en gaet sy niet op, ende verseghelt de Sterren.

8

Hy breydt den Hemel wt alleen, ende gaet op de baren des Zees.

9

^d Hy maect den waghen aen den Hemel ende ^e Orion, ende het seuenghesteernte, ende de sterren teghent Suyden.

d Amos. 5.a.8.

e Is dat klaer gesteernte teghent Suyden, dat de boere den Iacobs staf heeten.

B.10

Hy doet groote dinghen diemen niet doorgronden en kan, ende wonderen, dier gheen ghetal en is.

11

Siet, hy gaet voor my ouer, eer ick des ghewaer worde, ende verandert hem, eer ickt mercke.

12

Siet, wanneer hy snellick ^f† wech vaert, wie wil hem wederhalen? ^g wie wil tot hem seggen: Wat maeckstu?

f† An. wat wech neemt, wie wil het, etc.

g Eccles. 8.a.4.

13

^h Hy is God, synen toorn en kan niemant stillen, onder hem moeten hen buyghen de ⁱ hooueerdighe heeren.

h Iere. 10.b.10.

i Dat zijn de hoomoedige Ionckeren, die hen op hare macht verlaten, ende een yegelicken helpen konnen. And. aldergeweldichste helpers.

14

Hoe soude ick hem dan antwoorden, ende woorden vinden teghen hem?

15

Wanneer ick oock alreede recht hebbe, so en kan ick hem dannoch niet antwoorden, maer ick moeste om mijn recht smeecken.

16

Wanneer ick hem alreede aenroepe, ende hy my verhoort, so en gelooue ick doch niet, dat hy mijn stemme hoort.

17

Want hy vaert ouer my met onstuymicheyt, ende maect my der wonden vele sonder oorsake.

18

Hy laet mynen gheest hem niet verquicken, maer maeckt my vol bedroeffenisse.

19

Wilmen macht, so is hy te machtich: wilmen recht, wie wil ^k† mijn ghetuyghe zijn?

k† An. hem tegen my verdraghen.

C.20

Segghe ick, dat ick rechtueerdich ben, so verdoemt hy my doch: ben ick dan vroom, so maect hy my doch tot onrecht.

21

^l Ben ick dan vroom, so en derf hem dies mijn ziele niet aennemen: ick en begheere gheens leuens meer.

l 1.Corinth. 4.a.

22

Dat is dat eene, dat ick gheseyt hebbe: ^m hy brengt om, beyde den vromen ende Godloosen.

m Eccles. 9.a.2.

23

Wanneer hy beghint te gheesselen, so dringt hy voort haest ten doot, ende bespot de aenuechtinghe der ontschuldighen.

24

Het lant dannoch wort ghegheuen onder de hant des Godloosen, dat hy hare Richters onderdrucke: isset niet also? hoe soude het anders zijn?

25

ⁿ Mijn daghen zijn sneller gheweest dan een looper, sy zijn gheuloden, ende en hebben niet goets beleeft.

n Hiob 7.a.6.

26

Sy zijn vergaen, ghelijck de stercke schepen, ghelijck als eenen Arendt ter spijse vliecht.

27

Wanneer ick dencke: Ick wil myner klaghe vergheten, ende mijn ghebaer laten varen, ende my verquicken:

28

So vreese ic alle mijn ^o smerte, dewijle dat ick weet, dat du my niet ontschuldich zijn en laetst.

o Namelicken, dat sy niet weder en komen.

29

Ben ick dan Godloos, waerom lijde ick dan sulcke onnutte plaghe?

D.30

^p Wanneer ick my alreede met allen sneeu water wiessche, ende reynichde mijn handen met fonteynwater:

p Ierem. 2.c.22.

31

So saltu my doch duycken inden dreck, ende myne ^q kleederen sullen my eysselicken aenstaen.

q Dat is, deuchden

32

Want hy en is niet mijns ghelijcken dien ick antwoorden mochte, dat wy te samen voor het gherichte quamen.

33

^r Daer en is gheen ^s scheydsman tusschen ons, noch die zijn hant tusschen ons legghe.

r 1.Timo. 2.a.5.

s Of, Middelaer

34

Hy neme van my syne roede, ende late syne verschrickinghe van my:

35

Dat ick mach spreken, ende my niet voor hem vreesen en derf: ^t† anders en kan ick niets doen, dat voor my zy.

t† And. ende dewijle dat het also niet en is, moet ic my stille houden.