|
| |
| |
| |
De Denker.
No. 471. Den 6 January 1772.
[De beste Keur, voorgesteld in een Dichtstukje.]
O Te beatum, purus & integer
Legum sacrarum qui teris orbitam,
Qui mente tota sempiterni
Jussa sequi satagis parentis.
Qui liber omni flagitio, vitam
Insistis illam, quam pede fervido
Calcare jussit, qui supremo
Jonston ad Ps. CXIX.
Dit Dichtstukje, gevonden onder oude papieren, zonder den naam van den Maaker, of den tyd, waarin het opgesteld is, te kunnen ontdekken, biede ik heden, niet ontydig in den aanvang deezes nieuwen jaars, met eenige veranderingen en kleine verbeteringen, mynen Leezeren aan.
| |
| |
| |
Beste keur.
Is 't by u ernst, Vriendin! voor God
Te leeven? vreest gy niet voor 't lot,
Dat u dan zeker zal ontmoeten!
Zit neêr, eer gy uw' keur bepaalt:
Die al te haastig kiest, verdwaalt
En moet te laat zyn dwaasheid boeten.
Denk eens, in welk gevaar g' u steekt,
Indien gy met de waereld breekt
Een vriendschap, zo lang onderhouwen,
En God verkiest tot uwen Heer:
Nog eens, zit toch bedagtzaam neêr,
Op dat uw keur u nooit mag rouwen.
Hoor eens, wat u de waereld biedt,
Goed, Vrienden, Eer en wat al niet,
Daar duizenden zich meê vernoegen.
Is 't dan geen loutre onzinnigheid,
Dat gy u van de waereld scheidt
Om u by 't vroome volk te voegen?
Wat eer is aan die naarheid vast?
Zich zelv' en and'ren wordt m' een last,
Men moet al 't zoet van 't leven derven.
Het zuchten past niet aan de jeugd,
Deez' is geschaapen tot de vreugd,
Maar vroom te zyn is leevend sterven.
Weg, weg men 't vrolyk tydverdryf
Van Kaart of Dans, werp fluks van 't lyf
Het weidsche kleed met uw juweelen;
Die vroom wil zyn, moet stemmig gaan,
Daar zal dat volkje meest op staan,
Dat sieraad zou hun oog verveelen.
| |
| |
Stel ook het trouwen uit uw zin;
De Godsdienst voegt niet by de Min;
De Mans zyn schuuw van vroome Juffers:
Of zo gy ooit ten echte treedt,
Zo trouwt ge een eeuwig kruis en leed:
Dat 's 't Huwlyks goed van zulke Suffers.
Bespotting staat u voor de deur
Op zulk een' zinnelooze keur:
Uw Vrienden zullen u verachten,
En van dat laf gefymel moê,
Keert yder u den nek haast toe,
Dat 's 't voordeel; welk u staat te wachten.
'T zal by geen spotten blyven, neen!
Men zal al uw Godsdienstigheên
Steeds enkele geveinsdheid noemen,
En lastren, wat gy doet of laat,
En u als een' scheinheil'gen doemen.
Wat dunkt u? grilt het hart u niet
Als gy uw naakend lot beziet?
Kiest gy niet liever weêr te keeren?
Want raakt gy eenmaal op de tong,
Gy wordt een spot van oud en jong;
Dat zult gy, als 't te laat is, leeren.
Vreest God, dat wordt u niet ontraân,
Maar laat die naauwgezetheid staan;
Uitwendig vroom maakt niemand heilig,
Als 't hart slegts goed is, is 't al wel,
'T is nutteloos, dat men zich kwel';
Dan blyft men voor bespotting veilig.
| |
| |
Maar komt de lastige Ouderdom,
Dan zal 't eerst regt de tyd zyn om
Vermaak en vreugd te laaten vaaren.
Stel in uw Godsdienstplichten eer:
De blyde jeugd keert nimmer weêr,
De Godsdienst past aan gryze hairen.
Zo spreekt de waereld, myn Vriendin!
Maar Jesus doemt de waereldmin,
Die moet men om zyn dienst verlaaten:
God en de waereld te gelyk
Te dienen, neemt hy als een blyk
Van zielen, die haar Schepper haaten.
Laat, zegt hy, in uw jongen tyd
Uw kragten Gode zyn gewyd,
Eer nocb de kwaade jaaren nad'ren
Die, vast aan ongemak en pyn,
Den mensch zich zelfs een last doen zyn,
Als 't bloed bevriest in stervende ad'ren.
'K blede u myn heil, den grootsten schat,
Die op het enge levens-pad
En nergens anders is te vinden:
Daar kunt gy meê voor God bestaan,
Hoe zeer met vuile schuld belaân:
Laat u door wellust niet verblinden.
Men heeft geen ydel tydverdryf,
Wanneer men God met ziel en lyf,
Ootmoedig dient; men kan zyn uuren
Met vry meer nut voor God besteên
In zamenkomsten of alleen,
Daar nooit de tyd te lang zal duuren.
| |
| |
Verzaakt men hier in zyne jeugd
Zich zelf, en 't wuft vermaak; de vreugd,
Die God geeft in zyn dienst te smaaken,
Wordt van de waereld niet gekend,
Maar die zich hier aan God gewend,
Zal dartle vreugd van zelf haast wraaken.
't Gewaad doet niets tot ons geluk,
Of 't weidsch of stemmig zy, de druk
Wykt niet van 't bange harte;
Geen paarlesnoer, of hals karkant,
Of borstsieraad van diamant,
Vermind'ren koorts of lighaams smarte.
Maar die een nedrig Koning dient,
Moet, wil hy blyyen Konings-Vriend,
Alzins de nedrigheid vertoonen:
Het witte heilkleed siert hem meer,
Dien God verwaardigt tot die eer,
Dan praal-gewaad of Vorsten kroonen.
Men derft ook veilig, wil het God
D'onzekre vreugd van 't Huwlyks lot,
Daar zoet en bitter zaâm vergaâren:
Men mist nog veiliger de trouw
Van zulk een Echt, daar man of vrouw
Zich tegen 's Heeren dienst verklaaren.
Dan 't onbevlekte Huwlyks bed
Strydt niet met Jezus liefde-wet:
Het strekt een print der zuivre liefde,
Die Kristus aan zyn Kerkbruid bindt,
Die Haaren Bruidegom wedermint
Die eerst haar ziel zo teder griefde.
| |
| |
Gelukkig! die op vasten grond
Mag roemen in dat Echt verbond,
Van Godes Zoon, des Hemels Heere,
Die 't bitter nooit mengt onder 't zoet,
Maar steeds de ziel in liefde ontmoet.
O alleronbegryplykste Eere!
Geen grooter wellust in den Egt,
Dan daar de man en vrouw opregt
Den regel van Gods wet beleeven,
Daar elk in God gerust en bly
In zuívre liefde en dienstvaardy
Zyn Ega wil te boven streeven.
't Is waar, die hier den dienst. van God
Verkiest, stelt zich ten schimp en spot
Der waereld; maar hier spot te draagen
Om 's Heeren naam, verstrekt een kroon
Van eere voor Gods Volk, wiens loon
Uit gunste, in 't eind eens op zal dagen.
Geen lastertong kan vroomen schaan,
Is maar hun werk in God gedaan,
Zyn oog doorziet het al met klaarheid.
Geen nood dan, of 't de waereld doemt,
En schyndeugd of geveindsheid noemt,
Gods oordeel blyft altyd naar waarheid,
De vrede Gods in 't stil gemoed
Verstrekt het heuchelykste goed,
Dat alle kennis gaat te boven:
De waereld kent dien vrede niet,
Om dat ze uit vleeschlyke oogen ziet;
Ook kan geen lasteraar dien rooven.
| |
| |
Maar die zyn jeugd, zyn tyd, zyn kragt
In ydelheid heeft doorgebragt,
Dien zal God op zyn beurt verachten,
Dit 't kranke en kreupele offer haat;
Bekeering komt doorgaans te laat,
Als 't kwaad doen ophoudt met de krachten.
Noem dat te regt een kwaaden dag
Gevolgd van jammer, wee en ach,
Hoe naar valt die den waereldlingen!
Terwyl een ziel aan God gewend,
Kan, midden in haar grootst ellend,
Voor God noch dankbre Psalmen zingen.
Hy vreez' den dood, die hier zyn tyd
In 't ydele buiten God verslyt:
Gods volk telt dien by hunne goed'ren.
En wie meldt, wat het weezen zal,
Wanneer God eens zyn kindren al
In 's Vaders huis brengt by hun Broed'ren.
Ziet daar, dat alles pleit voor God
En zynen dienst: dat heerlyk lot
Is 't eige deel van die hem vreezen.
Ziet daar, Vriendin! weeg nu bedaard.
Eer gy uw groote keur verklaart,
Wiens eigendom gy wenscht te weezen.
Kiest, wien 't u lust, maar kies opregt,
Of hebt gy God reeds toegezegd,
Datge in zyn kracht voor hem wilt leeven?
Hink op geen twee gedagten meer:
Hy is naaryvrig van zyne Eer,
Dien gy hem onverdeeld moet geeven.
| |
| |
Zo zal hy U ter hulpe staan,
En briescht de waereld U ooit aan,
Hy kan en zal haar woede teug'len,
Die met u is, is zeker meer
Dan die u tegen zyn, de Heer
Bedekt zyn volk met liefde vleug'len.
Deze Vertoogen worden uitgegeven, te Amsterdam, by de Erven van F. Houttuyn, en zyn, ieder Maandag, by dezelven te bekomen: en, wyders, te Nymegen by H. Wolfsen, Arnhem W. Troost, Dordrecht A. Blussé, Haarlem J. Bosch, Delft E.v.d. Smout, 's Gravenhage J. Thirry, Leiden P.v.d. Eik en D. Vygh, Rotterdam R. Arrenberg, Middelburg P. Gillissen, Vlissingen P. de Payenaar, Leeuwaarden H.A. de Chalmot, Harlingen F.v.d. Plaats, Sneek R. Zeylstra, en Groningen J. Crebas en L. Huyzing.
|
|
Auteursrechtvrij