Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

[Doen Daphne d'overschoone Maegt]

DOen Daphne d'overschoone Maegt,
Van Apolle haer vlugt nam ten bosschewaert in,
En van hem snel wiert nagejaegt,
Hy liep en riep vast o schoone Godin,
Toeft wat, toeft wat, weest niet verbolgen,
Ey waerom loopje ? jou selven besint.
Leeuwen nog Beeren nog Tygers die volgen,
Maer 't is Apolle die u so bemint;

Wilt u erbarmen, iet,

Acht gy mijn kermen, niet,

Laet gy mijn Godheyt dan in de ly,
Heb deernis, ô ! Daphne, heb deernis met my.

De geen daer gy so schuw van vlugt,

Is Herder of Kinkel die 't Vee hoed of weyd,
Maer 't is een God die door de Lugt,
De gulde glans van sijne stralen uytspreyt,
d'Opperste Jupiter is mijn Heer Vader,
Charos, en Delphos, Thenedos staen,
Tot mijn gebied, en bevel allegader,
Ik ben de Son, mijn Suster de Maen,

Kruyden en bloemen, die,

Ik nau te noemen // sie,

Locken mijn stralen alleen uyt d'aerd',
Mag die u niet locken ? o schoon u bedaert.

Noyt word ik oud, staeg blijf ik jong,

Mijn hayr vergrijst noyt, maer blijft even geel
En dat mijn stem wanneer ick song,
By de negen Musen, en 't spel van mijn Veel,
U (ô ! mijn Daphne) mogt komen ter ooren,
Dat gy so lang u loopen eens liet:
't Sou buyten twijffel u hertje bekooren,
Om mijn te helpen uyt mijn verdriet,

[p. 94]

 

Och hoe gerusjes, wou

 

Ik dan met kusjes, jou

 

Liefjen onthalen als een Godin,

 

Nu Daphne, staet Daphne hoort dog na mijn Min.

 

Maer 't was om niet wat Phoebus riep,

 

Want Daphne vloot van hem so snel als sy kon

 

Waerom hy ook so schigtig liep,

 

Dat hy haer in 't lopen op 't laetst verwon,

 

Peneus, Peneus, Phoebus bestormt my,

 

Helpt my o Vader riep Daphne vertzaegt,

 

Kuysche Diana komt ik bid vervormt gy,

 

Stracks dese schoonheyt, verhoort doch een maegt,

 

Want ick wil sterven eer,

 

Hy sou verwerven, meer;

 

O ! Doodt gy zijt 'er my wellekom,

 

Daer meede wierde Daphne vervormt in een Boom.

 

De droeve Phoebus bleeck van rouw,

 

Omhelsde met tranen die lieve Lauw'rier,

 

En seyd', o Boom beeld van mijn Vrouw,

 

Blijft altijd jonck, een Vyant van 't Vier:

 

Spartelt en klatert wanneer men u blad're,

 

Werpt in het vuer, doet als Daphne deed',

 

Doen haer het vier van mijn minne wou nad're,

 

Strijdt dan als Daphne my weder-streed,

 

Leert daer de Maeghden door,

 

Als men haer vleyt het Oor,

 

Nimmer te buygen naer geyle lust,

 

En daer op heeft Phoebus den Boom eens gekust.