Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

Minnaers-Lied.

Stemme: Alst begint.

WOnderlijk zijn de wercken,
Groot is de liefde kracht,
Ik gink lestmael te Kercken,
Het was op een Kers-nagt,
Ik vont een Cavalier,
Die aen sijn Juffrouw fier,
Ontrent de middernagt,
Dee sulcken droeven klagt.

Al was het nog so kouwe,

Al sneeuwden 't nog so seer,
Dat spel most ick aenschouwen,
Dogt ik aen desen Heer,
Ick hoorde sijnen sanck,
'k Lag achter eenen banck,
Om te hooren met vermaeck,
De uytkomst van de saeck.

Hy speelde heen en weder,

Al voor sijn schoon Godin,
Had ik Cupidoos veder,
Ik vloog haer Kamer in,
Dit sey sy menigmael,
Al met een droeve tael,
Dan met een soet gesmeeck,
't Scheen dat sijn hert bezweeck.

Hoe kunt gy dus vast slapen:

Wilt doch so wreet niet zijn,
Dat ick hier sta en gape,
Verwonnen door dees pijn,
Ten laesten ach Mon Ceur,
Siet uwen Serviteur,
Die haest van liefde sterft,
Terwijl dat hy u derft.

Wilt eens uyt uw' venster kijcken,

Ik bid u doet mijn d'Eer,
Wilt mijn doodt wonde strijcken,
Ik vraeg na niemant meer.

[p. 92]

 

Hy heeft 't so lang gemaeckt,

 

Haer hert dat wierd geraeckt;

 

Want ick hoorde haer stem,

 

En die sey sy tot hem.

 

Mijn Heer wilt u vertrecken,

 

Wat staet gy hier en maeckt,

 

Papa die mogt ontwecken,

 

Mama niet vast en slaept,

 

En oock mijn Kamenier,

 

En slaept niet veer van hier,

 

Dus bid ick retireert, Niet meer en lammenteert.

 

O mijnen soeten Engel,

 

Wilt gy mijn levens end,

 

So sal ick gaen volbrengen,

 

Uw wreed commandement,

 

So werpt u Neusdoeck neer,

 

Dat ick die embrasseer,

 

En laet het zijn een strep, om my te hangen op.

 

En agt gy niet een siere,

 

Al mijn bedroefde smart,

 

So sal ick dees Rapiere,

 

Gaen steken in mijn hert:

 

Doen riepse even seer,

 

Och ! doet dat nimmermeer,

 

Sweert my getrouwigheyt,

 

'k Sal doen als 't is geseyt.

 

Eer sal de Zee verdroogen,

 

Eer sterft den God der Min,

 

Eer ick ontrou sou pogen,

 

Aen u mijn schoon Godin,

 

'k Waer liever gantsch geplit,

 

Gekapt van Lid tot Lid,

 

Ja levendig verbrant, als niet te zijn constant.

 

Als zy de woorden hoorde,

 

Die haren Minnaer gaf,

 

Liet sy haer met een koorde, Al soetjes dalen af,

 

't Was in de Maneschijn,

 

Sy was in 't wit Satijn,

 

Schoon als den dageraet,

 

Wanneer die eerst opgaet.

 

Den Ridder viel ter aerden,

 

Hy kuste haer schoone hand,

 

Een koets al met ses Paerden,

 

Stonden daer in gespant,

[p. 93]

 

Hy heeft niet lang verlet, Hy heeftse ingeset,

 

Doen dacht ick seer bedruckt,

 

Och ! had ik ook 't geluk.

 

Niemant aldaer ontwaekte,

 

Sy wierden niet verraen,

 

De liefde dat so maeckte,

 

Dat liet ik my voorstaen,

 

Dit is also geschiet, Ik maker of dit Lied,

 

Want dit gelovet vry, ik doeder niet af nog by.