[Den Houwelijken staet die doeter my wel sugten]
DEn Houwelijken staet die doeter my wel sugten,
Daer der so meenig om treuren moet,
Eertijds leefden ick in veelderley genugten,
Doen was ick een Heer en Meester, en hadd' gebiedt,
Maer nu ben ik boven een Dienst-knegt niet.
Eertijds quinckeleerden ick een aerdig deuntje,
Vrolijck van geest ongebonden aen een wijf;
Nu is mijn beste deuntje suye, suye seuntje,
Treurigh gewiegh is nu mijn tijd-verdrijf,
En dan in plaets van troost in mijn zwaer verdriet,
Graeuwen en snaeuwen van een quade Griet,
Och waer ik ongebonden, &c.
Ick bender getrouwt men mag het ook wel weten,
Ick heb 'er een so quaden Vrouw:
Al had ik met mijn gat op een heekel geseten,
Erger ick het niet hebben sou,
Och mocht ick weer ontrouwen het geschiede niet,
Ik wensch hem wel de Duycker die 't my eerst riet,
Och waer ik ongebonden, &c.
Den Huwelijcken staet die valt my nu so bange,
Had het maer geweest voor een jaer of twee,
Maer eeuwig te dueren het valt my so lange,
Ick sieder geen eynd' aen al mijn wee,
Og mogt ik weer onttrouwen ik en agtent niet,
So waer ik weer verlost uyt dit zwaer verdriet,
Och waer ik ongebonden, &c.
O gy brave quantjens rad en fris van leden,
Spiegelt u aen mijn ongeval,
Wilt u jonge jaren aen geen Wijf besteden,
Hoort eens wat ik u seggen sal:
Vergaep u aen rijckdom noch schoonheyt niet,
Daer door ben ik gekome in dit zwaer verdriet,
Och waer ick ongebonden, &c.
|
|
Auteursrechtvrij