Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael

Een Beklag-Liedeken, van een Vrijer die sijn Vryster verlaten heeft.

Stemme: Als 't begint.

AEnhoort gy Dogters en Jongmans al,
Die hier nu zijn vergaert,
Een jegelijck die 't behagen sal,
Qua-klappers deden my quaet,
En deden mijn Liefken verlaten,
Die my trouw hadden ontfaen,
Nu gaet sy daer, Met kinde zwaer,
Eylacy ! wat heb ick misdaen.

Een Jonkman heeft haer so benijt,

Om dat sy niet en wou,
Daerom heeft hy doe van spijt,

[p. 55]

 

Belogen dees schoone Vrou,

 

Hy sey, Sy hadder te doene,

 

Met andere meer als my,

 

Ik heb 't gevraegt, Sy heeft 't missaekt,

 

Onnosel is 'er van mijn.

 

Lestmael geloofden ick eens wat,

 

En dat van een Persoon,

 

En dan so liepen de tranen nat,

 

Over haer wangen schoon,

 

Het welck my somtijdts deerde,

 

Nochtans ick haer verliet,

 

Nu is sy weg, door dit geseg,

 

Waer sy is en weet ick niet.

 

O gy valsche tonge puer,

 

Het is u schult so suer,

 

Dat daer mijn alderliefste Bruyt,

 

Moet doolen op avontuer,

 

Gelijck een Duyfken in 't wilde,

 

Bedroeft al totter dood,

 

Sy is bevrucht, als ick wel ducht,

 

Ist niet wel klagens noodt.

 

Wat baet al mijn gepeys,

 

Bedroeft is mijnen Geest,

 

Hoe dat ick nu dese reys,

 

Doorbrengen sal aldermeest,

 

Door Landen van avontueren,

 

Al langs de Zee-kant bloot,

 

Het valt my in dat dees Godin,

 

Van Venus mag zijn gedoodt.

 

Wat baet al mijn vermaen,

 

Het is maer ydel geseg,

 

Nu wil ick mijn voortaen,

 

Begeven op den weg,

 

En seggen ick hebber verlooren,

 

Twee Lammerkens in het Wout,

 

Spanceeren vry, aldaer voorby,

 

Tot dat het bloed verkout.

 

Och ! mijn alderliefste schoon,

 

Om u treur ick nacht en dach,

 

Cupidoos jeugde ten toon,

 

Heeft my der geslagen, ach !

 

Om dat ick haer heb verlaten,

 

Door ontrou vals fenijn,

[p. 56]

 

Nu moet ik saen, oock dolen gaen,

 

De schuld is selver mijn.

 

Om dat ick hebbe gelooft,

 

Qua klappers dit wel besint,

 

Sy hebben mijn sinne berooft,

 

En maecke mijn siende blind,

 

Och ick magh wel betreuren,

 

Den ongeluckigen dagh,

 

Dat ick mijn, o schoon Godin,

 

Dees klappers oyt aensagh.

 

Ik heb den eersten steen geleyd,

 

En dat op dese Maegt,

 

Daerom jammert my datse schreyt,

 

Een Kindeken dat sy draegt,

 

Wist ick ergens een Boodjen,

 

Die van haer had een brief,

 

Ick schonck hem fijn de koele wijn,

 

Ter eeren van mijn Lief.

 

Adieu mijn aller-liefste schoon,

 

Ick sterf van rouwe groot,

 

Wat is daer voor mijn loon,

 

Dat ick u liet in nood,

 

O dood wilt my doch halen,

 

Verlost myn uyt dees pijn,

 

Nu ick niet smert, van mijn lief hert,

 

Moet afgescheyde zijn.

 

Princes langs een Revier ick quam,

 

Daer ick ginck wandelen vry,

 

Of 'er mijn soete Liefs doode lichaem,

 

Quam drijven aldaer voor-by,

 

Hoe minnelijck soud' ick kussen,

 

Haer doode Wangekens nog,

 

En gaen met haer, te grond' aldaer,

 

En schreijen uyt 's Werelds bedrogh.

 

Oorlof alle gelijck,

 

De liefde is heel verblind,

 

Tot waerschouwingh voor arm en rijck,

 

Een yder dit wel versint,

 

Hebt gy een Liefjen gepresen,

 

Gelooft geen Klappers raed,

 

Had' ick gedaen, hoort 't vermaen:

 

Maer och lacy ! 't is nu te laet.