Delfschen Helicon ofte grooten Hollandschen nachtegael



[pagina 9]

[Schijnt dat mijn zieltje zijn adem wil geven] Stem: Nu sig ondankbaer toont, &c. SChijnt dat mijn zieltje zijn adem wil geven, Door het genieten van bittere smart, Want hoe ik sugt of klaeg al mijn leven, En soek te krygen een vrolijck gelaet, Van mijne Nimphje, door veel soetigheyt, So sets' een trony als ymant die schreyt, Wie kan dus leven in vreugden op aerd, Door dese wreedheyt die geen liefde baert. Geev' ik een lonkjen om daer door te kryge, 't Geene mocht strecken tot lieflijck vermaeck, Sy sluyt haer oogjes en doet niet dan zwijgen, Kijven en knorren als ickse genaeck, Geev' ick een kusjen aen lipjens en mont, Met vinnig krabben van dit gorrig dier, Als altijt hartseer in plaets van pleysier. Ik laet dan varen het sottelijck minne, Dat wel voor desen mijn hooft verwert, En sal 't voor eerst onder mijn Koussebande binden, So slaet de zwarigheyt niet eens aen 't hert: Is sy wat spijtig, ik gooy 't in de wind, En houd 't voor rase watse meer begint, Dat is dan reys-gelt voor 't lekkige vleys: Een Kap met vellen, 't fatsoen na den eys. Om te pronken.