Contour. Jaargang 2

[p. 246]

Wiel Kusters
De akrobaat Hans

voor Tonie Ehlen

De verhoging is gering en verdient nauwelijks de naam van podium. Ze is door middel van een groen pluchen gordijn in tweeën gedeeld, waardoor het orkest ongegeneerd kan zitten blazen, trekken, slaan.

De man achter het kijkgat, hoog in de witgekalkte muur, schuift een rode schijf voor zijn schijnwerper. Meteen krijgt de zaal een gezonde kleur. Van links wordt een enorme ronde doos het toneel op gedragen, bruin-wit gestreept en met een deksel als van een ouderwetse hoedendoos. De witte vertikale strepen hebben, vermoedelijk als gevolg van het voortdurend met kracht beetpakken, een vuile kleur gekregen. Van dichtbij zijn er zelfs vingerafdrukken op te onderscheiden.

Op de maat van de muziek die bijna onhoorbaar is ingezet, danst een jonge vrouw, eveneens van links, tevoorschijn. Met haar bleke armen, waarvan het vlees aan haar oksels beweegt, maakt ze gebaren in de richting van de doos. Ze staat op haar tenen als gevolg van de hoge hakken die ze draagt, en een tulen staartje aan haar badpak accentueert deze houding. De spieren die in haar kuiten af en toe zichtbaar bewegen, vormen een soort platform. Ze houdt de doos nu enigszins schuin, zodat het deksel zichtbaar wordt. Hans, staat er twee keer als een halve cirkel. Dan gaat het deksel eraf. Boven de rand verschijnt een groene streep, die de ronding van de doos volledig volgt. De vrouw gaat met haar handen achter het omhulsel en even later, terwijl de drummer nog ongedurig roffelt, rolt Hans als een hoepel over de planken. Hij is barvoets en -hands. Tenen en vingers zijn één. Er is geen dokter in de zaal.

(De vrouw:) 't Heeft veel moeite en tijd gekost om 'm zover te krijgen. Aan-vankelik wilde nie d'r niks van horen, maar je moet 'm kennen. Soms betrapte ik 'm als ie op z'n kleedkamer kaarsrecht tegen de muur stond gedrukt. Typisch Hans. Hans, die zodra die ook maar éven in de kou was geweest, kuchend binnenkwam: kon ie nagaan of ie al verkouden werd. God, ik praat over 'm alsof ie 't al afgepikt heeft. Hij kan best nog wat jaartjes meerollen hoor. Hihi. Ja, nou lach ik d'rmee, maar alles is wel 'n stuk moeiliker geworden. Op z'n stoel moet je n'm vastbinden, anders ligt ie gelijk op de vloer, 'n Tweede bed hebben we ook moeten kopen, want ons tweepersoons daar ligt ie nou alleen in. 's Nachts sta ik wel 's op en dan kijk ik hoe die als 'n opgerolde poes op z'n matras ligt, want dekens kan die niet meer hebben nou hè. En de kleren

[p. 247]

moet ik 'm om z'n lijf naaien. Als ie ergens wezen moet, dan brengt Arie 'm wel effe in de bak van z'n Opeltje. En als die d'r niet is, nou ja dan... Laatst hebben we nog 's 'n keertje lol gehad: kwam d'r 'n joch aankloppen, of die 'n handtekening mocht. Was natuurlik voor 'n weddenschap of zo. Maar we hebben 'm weggejaagd. Arie en ik, kan je begrijpen. Hans was heel stil toen ik 't 'm vertelde, 'n Paar keer zo in de maand, dan gaan we aan de rol, Arie, ik en Hans. Jazeker, met 't Opeltje. Arie heeft geen rijbewijs maar ie is toch verzekerd. Nou, en dan zetten we Hans af bij z'n ouwe moeder. Heeft die ook nog 's wat vertier. Ze is nou, die zal nou wezen, 85 wordt ze geloof ik volgende maand. Nou, en dan rijden wij nog 'n paar straatjes verder. Arie weet overal de weg. Ja, alles is wel anders geworden.

(Hans:) Ik denk maar steeds, dat ze n't me vroeg om weer 's wat aparts te hebben. 'n Man die niet op z'n poten kan staan, dat staat best interessant hoor. Maar als ik me voorstel, dat 't niet hierom of om de poen kan zijn geweest, maar om met Arie te kunnen sjezen, dan word ik d'r ellendig van. Gek, ik geef d'r alles, zelfs 'n armband van vlees bij wijze van spreken, die ze niet dragen kan, maar 'n ander gun ik d'r niet. Zo ben 'k nou eenmaal en daar doe je toch niks an. Uchuhuh. 't Is hier eigenlik maar verrekte koud. 't Trekt jandomme in m'n liezen alsof ik op 'n schommel zit. 't Werk gaat me wel 's vervelen, ja nou, en dan verlang ik om d'rmee op te houden, maar wat dan? Als je 'n week of zo over dezelfde planken rolt, ken je ze bijna van buiten. Ieder naadje waar ik met m'n neus kom, elk stofje, alles. De kleurverschillen in 't hout en de gaatjes waar ze muizengif doorheen laten vallen. Ik kan ze vaak met m'n oren horen ritselen. Je zou zeggen hoe ze d'r komen. Soms ga ik wel 's fantaseren en dan zeg 'k: kijk, net 'n opspringend hondje die vlam, of 'n vogel of 'n ander beest. Dat komt, ik hou zo van beesten zie je. Maar de hond hebben we moeten wegdoen, die likte zo en hij sprong wel 's op me en dan plakte m'n hele gezicht. Kon Arie weer lachen, als m'n vrouw met 't washandje kwam en me schoon-poetste als 'n kind. Arie is 'n gemene kerel, maar ie heeft 'n Opeltje. Mijn vrouw heeft 't erg moeilik, vind ik. Vreemd, ik leg zo zwaar de nadruk op mijn. 's Nachts ligt ze als 'n band om me heen.

Die vent op de tweede rij irriteert me bovenmate, met z'n bewonderende glimlach. Hij draagt 'n glimmende bolhoed en 'n witte bloem in z'n revers. Belache-

[p. 248]

lik, de klier. Klier, klier, klier. De rest van de zaal is nauweliks van z'n verbazing bekomen, en zit te wachten op 't moment dat ik als 'n vervelend stuk speelgoed wordt opgeborgen, klam van 't zweet en vloekend om de poppetjes die die leuke Arie op de binnenkant van de doos heeft getekend. Ik zie ze wel niet, maar te weten dat ze d'r zijn met hun piekhaar en hun mond vol tanden maakt me razend. De vent zit met z'n buurman te praten. Ie steekt z'n benedenlip naar voren en knikt nadrukkelik met z'n kop, zodat de meloen zwak over z'n schedel heen en weer beweegt. Nou kijkt ie recht in m'n gezicht. 't Lijkt warempel wel of ie verwacht dat 'k zo meteen met gestrekte benen naar m'n kamer huppel, moe maar voldaan. Hij heeft dezelfde spleetogen als waarmee ik vroeger, zon of geen zon, op elke foto stond.

(Die man:) De akrobaat ligt nu doodstil op de planken vloer. De vrouw heeft een paar hoge rode laarzen aangetrokken en danst vliegensvlug om de man, waarbij ze d'r voeten om beurten binnen en buiten 'm plaatst. Zou die nou naar d'r benen kijken, of met gesloten ogen op 't einde liggen wachten?

De akrobaat rekt zich tot 'n soort ovaal. De groensatijnen broek komt strak om 'm heen te zitten. Hij heeft inderdaad naar boven gekeken. De muziek valt uit. Eindelik man, je hebt 't wel verdiend. 't Moet verdorie wel 'n inspanning kosten, avond aan avond tien minuten lang achterovergebogen tot op de grond door te brengen. Sta op, er komt nog meer. Klappen, mensen, klappen.

Moeizaam komt de akrobaat Hans overeind. Hij is nog wat duizelig, zo te zien.