Contour. Jaargang 2

[p. 242]

R.F. Kross
Ansichten

1. Rijwielstalling genaamd ‘Verdun’

Grondwater roest
waar te lang een oorlog lag
en een te onbekend soldaat
zijn bloedende helm afzette. Hij neemt
nu de behouden fietsen aan.

Hoeveel van deze gebruikte woorden

zwerven niet in ons rond
als een genezen kind. Op lekkende dagen
met de bloedlucht van verse sneeuw
trekken ze snij wonden in het gekreukeld
vel en jichtzalf kan ons nog redden.

Soms dreig je te geloven

in de opname van die ene licht-
seconde: akkers werden de afdrukken
van akkers (Warschau, Fleury, Hiroshima)
en de deuren werden de deur naar
de Standplaats der Fietsen die daarna
als een reddeloos dronken man hangt
in het donker.

Dreig je te geloven

dat door de opening alleen een afscheid
mogelijk is met een afgeschoten hand
en daarin dan ook nog
een laat-industrieel potlood voor dood schrift:

‘Afhalen voor woensdag’

[p. 243]

2. Amsterdam-Centraal

Ook in de dove aankomsthal zorgeloos
opgewande mensen-as, het nieuws is ver af.
Maar ik ben door mijn neusgat hier
binnengewandeld, het stinkt er naar
granaatmetaal, er is oorlog er is geen
enclaaf. De rose mannequin
van Nur-Die glimlacht zoals Phu-Lin
van een verschaalde foto
Phu-Lin, 3 dagen geleden omkomend
tussen haar darmen
drie dagen geleden vergast
bij een vredesoffensief vanuit Texas.
Bij Delft komt nog een vrouw mijn leven
binnen; alsof het nog kan
met chocola beschermd in folie.
Aluminium rooft men uit de bodem van Rórac
men bouwt daarmee Starfighters voor de vrede
van vuur. Er is oorlog
en wat een enclave leek
(met volop haarlak van IG Farben)
is de gestriemde landkaart van uw reis, mevrouw.

Boven haar benen zwelt Régina,
kleine acrobate aan een koord
van sperma naar napalm (‘van alpha naar omega’)
Régina of met een zwart maillot Maurien
of Alda, tot haar dood toe Alda - zoals Phu Lin.

[p. 244]

3. Herinnering van het Koninklijk bezoek

Dit zijn de bedauwde daken van Paramaribo
Daarboven de hemel van Sta. Cecilia e.a.
Op de voorgrond:

de karren getrokken door de

steenezels; zij balken

de dagen open zoals deze
waarin de Optocht der Ondervoede Kinderen
optrekt, links vooraan, naar de kartelrand.

En de fruitbomen en de groentevelden
tooien de route van de caravaan.
Iets verder schittert de rijst
als een vuur in de aarde. Panorama!

En in mijn hart de zingende maaierman:
‘Dans, rijstaren, ik ben je dorser!’

4. Groeten uit Lahore

Met Dulcinea op een yak
beiden de buik vol kinderen. Ladakh
is hun bebloemde graf. Ladakh
spiegelt nog met water.
Statig op de wervels van een yak
rijdt Dulcinea.
Een wondkorst als pantser op haar benen
Haar kaken een bedelnap.

[p. 245]

5. Monument op de Dam

Zichtbaar (berijpt)
de onophoudelijke witte leeuwen
van de kunstenaar.
In de tunnel van één minuut stilte
per jaar ratelen de fusillades
een echo. Vervolgens huilen
de onophoudelijke witte honden
naar ontkende fronten
ver weg.