Contour. Jaargang 2

[p. 176]

J.H. van Dijk

Morgen

de opstand van de zon
ontluistert de toppen
en zijn ogen eens langharig
verontrusten de ruimte
moeiteloos explodeert zelfs de tederste bloem

binnen de afgrond geluidloos
ontpopt zich de mens
uit zijn nachtblanke spiegels
luid kraters en trechters versnellen zijn branden

driftige dwergen vervellen op slag
als achter de bergen langzaam ontwaakt
de klare taal van het orakel

[p. 177]

Middag

de rode kelen eens hijgend
zijn nu gesloten een vogel
verdampt uit zijn vurige veren
en as is rondom en de ijzeren hitte
en stilte

uit verre heuvels vertrekken de tangen
en de wind een gevallen hamer tussen de heggen
treitert de koperen koortsen van het kadaver

dan in de wolken voortvluchtig
ontstaat het ontaarde strelen van de verdoemde

Avond

geopend staan de klemmen
en zelfs om de zuiverste stemmen
rode hanen kampen
om het ontstoken oog

uit nevels en vellen verrijst
het opstandig geslachtsdeel
en dooft

[p. 178]

Nacht

naar verluidt geen geluid
dan het breken der krekels
alle spiegels zijn gedoofd

onder tienduizend ogen
de dartele eieren van de wind
dalen bedaard van de hak op de tak

in verre moerassen glijden spieren
geölied uit het foedraal
ontploffende raadsels vergroten de leegte en
leeg ook valt de dood uit dit gedicht

toch onder wolken
ligt vrees aan vlees
in het ontzenuwd beest

Nanacht

het eerste verwelken der trompetten
is in aantocht vreemde waaiers
ontvouwen hun scheuren en weer
ontsnapt oogluikend de
verhitte ruiter

dan dra over de randen
verdampt het sperma
uit de bodemloze put
en dauwt