Contour. Jaargang 1

[p. 76]

Sippora Stibbe
Toen met oma Rippers

Ze was niet mijn eigen oma. Wij zeiden gewoon Opoe tegen onze grootmoeder. Maar als we het over de grootmoeder van Willy, ons vriendinnetje, hadden, zeiden we altijd ‘jouw oma’.

We zagen die oma vaak voorbij komen, maar pas toen we haar een keer tegen kwamen, terwijl we met Willy liepen, groette ze ons ook. Ze hief daarbij haar zwarte stok omhoog, alsof ze er mee wilde slaan. Ze was verder helemaal in het zwart gekleed; van top tot teen was ze helemaal zwart. Fors groot, met zelfs nog helemaal zwart haar en zwart-omrande bril.

‘Je oma’, zei Kitty mijn vriendinnetje.

‘Oh, ik ben niet blind’, zei Willy, ‘ik zie het wijf wel’.

We giechelden maar wat.

Ik vroeg: ‘Is het nou jouw moeders moeder of van je vader?’

Over die vader was het ook altijd zo geheimzinnig en ingewikkeld. Soms ging Willy erheen, dan kreeg ze geld. Daarom ging ze vooral en wij wilden er haar wel iedere dag heensturen, want voor dat geld kocht ze snoep, geen dropjes of zo, zoals wij, maar toffees of bonbons en die deelde ze dan gelijk met ons op. Heel eerlijk.

Maar ja, Willy kon niet te vaak gaan, want dat wilde haar moeder niet hebben.

Bij die vader woonde een vrouw met een mank been. Wel een deftige vrouw, met grote hoeden op het hoofd, maar wij vonden het allemaal idioot. Hoe het kon was een raadsel, dáár je moeder, en hier je vader. Wel fijn eigenlijk, want Willy kreeg van die vrouw met die hoeden, die ze tante noemde, geld of snoep. Ze zat nooit zonder zakgeld, die Willy, want ze kreeg èn van haar tante, van haar moeder, van haar vader èn haar oma. Ze kon daar vast op rekenen en wij moesten altijd maar afwachten en veel zeuren voor we wat loskregen.

‘Mijn oma’, zei Willy ‘is natuurlijk de moeder van mijn moeder’.

[p. 77]

Dat wisten we dan maar weer.

Op een middag kwam Willy ons beiden halen, Kitty en mij. Ze droeg een grote boodschappentas. ‘Boodschappen doen’, zei ze ‘voor mijn oma’. Dit was nieuw voor ons en een hele eer.

Kitty vroeg direct of we straks met die boodschappen mee gingen naar het huis van de oma. ‘Ik vind het best hoor’, zei Willy.

Ze had een lijstje meegekregen en een zwarte portemonnaie en de tas.

In de winkel gaf ze het lijstje af aan de winkelbediende, die de boodschappen klaarmaakte en in de tas pakte. Toen gingen we.

Ik vroeg: ‘Zullen we samen dragen’ en pakte al een handvat van de tas uit Willy's handen. Dat gaf wat zekerheid om in ieder geval bij die oma binnen te komen.

De tas ging tussen ons beiden in. Kitty liep ons steeds al pratend voor de voeten, maar gelukkig waren we er al gauw.

We stonden stil voor een grote, groene deur. Heel deftig vond ik dat, met een rasterwerk van bloemen en blaadjes.

Willy haalde een sleutel uit haar zak om de deur te openen. We waren perplex. Dit was het toppunt. Ze had een sleutel van een huis. Welk meisje van 11 jaar kon dat zeggen.

We gingen naar binnen. Het was een lange smalle gang, die voor ons lag, vol glimmend zeil, bruine deuren en overal kokosmatjes.

Alles leek bruin.

Opeens klonk ergens achter uit de gang een rauwe stem ‘schoenen uit!’ Als automaatjes bukten we ons direct.

Willy liep gewoon door, ‘schijt aan’ zei ze en tikte daarbij tegen haar voorhoofd, terwijl ze naar het einde van de gang keek.

Wij deden ondertussen in die schemerige gang onze schoenen uit, zetten ze netjes naast elkaar en liepen weerlozer dan voordien, zo zonder schoenen, verder.

Kitty klopte netjes op de deur waar Willy was doorgegaan.

Oma Rippers deed de deur open.

Ze had nu geen hoed op en was zonder die stok. Ze schommelde met het lopen een beetje naar beide kanten. Het was gewoon om te stikken van de lach, maar we durfden en konden eigenlijk niet.

Er waren diepe, bruin geverfde vensterbanken, half neergelaten linnen zonneblinden en tegen de muren stonden glimmende stoelen op rijtjes van vier. In het midden een grote tafel waar Willy de tas met boodschappen op had gezet.

‘Zeker weer alles verkeerd gehaald’, riep de oma hard.

[p. 78]

‘Kijk zelf maar’, zei Willy brutaal.

De vrouw pakte een zakje uit de tas en liep er onderwijl aan peuterend, mee naar de hoek van de kamer.

Ik ging ondertussen met Kitty in zo'n diepe vensterbank zitten en we keken maar zo'n beetje.

De oma draaide zich om en wierp toen met een grote zwaai de zak leeg in de richting van Willy. Het was meel en het kwam allemaal nogal traag vlak voor haar voeten terecht en op de tafel. Het wolkte nogal.

We bleven gewoon kijken.

Nu ging Willy naar de tafel toe en pakte een zak. Ze ging weer terug naar haar strijdhoek, opende de zak en wierp met een ei naar Oma, die zich meteen bukte. Het ei kwam tegen de deur achter haar tot stilstand in spetters.

‘Dat is gemeen’, riep ze hard ‘jij hebt alle eieren’.

Willy bracht er haar ook twee.

Ze gooiden nu om beurten de eieren. Ze raakten elkaar geen enkele keer, maar het eigeel gaf wel spetters op hun kleren.

Daarna kwamen de andere zakjes aan de beurt. Als ze iets gooiden riepen ze hard van ‘daar gaat-ie’, of ‘een, twee, drie’. Het ging allemaal nogal snel en de tas was gauw leeg.

Het laatste wat Willy naar Oma gooide was een zak erwten en die gooide ze ongelukkig genoeg in onze richting, zodat we, toen we het huis verlieten, over die erwten heen moesten op onze kousevoeten. Met verkrulde, verkrampte tenen liepen we voorzichtig naar de deur.

We keken niet op of om, trokken onze schoenen aan, en verlieten het huis.

Bij de brug, waar Willy linksaf moest en wij rechtdoor, tikten we Willy op de schouder en riepen, vóórdat zij ons kon aftikken ‘laatste, niet meer afvegen’ en gingen in galop naar huis.