Columbus. Jaargang 1

[p. 357]

[Jan Vermeulen: Gedichten]

Na de zomer

Voor 't open venster wuift de wingerdrank
en door de morgenkoelte slaan de mezen.
Steeds dieper ga ik dit alleenzijn vrezen,
want eenzaam ben ik tegen wil en dank.

Het boek dat wij het laatst hebben gelezen
ligt nog steeds open in de vensterbank.
Soms hoor ik plotseling de warme klank
weer van je stem en zie het stil gebaar
waarmee je vingers mij een regel wezen -
maar als ik opkijk ben ik weer alleen.

Sinds jij voorgoed uit mijn bestaan verdween
kan ik niets doen dan 's nachts nog van je dromen,
en elke morgen zet ik bloemen klaar
alsof je onverwacht zult binnenkomen
en zacht je handen strijken door mijn haar.

Nieuwjaar

Toen 'k ademloos ontwaakte

in 't heldre morgenlicht,

vond ik de wereld herschapen

tot een volmaakt gedicht.

Stil lag ik uit te kijken

over het wijde land.

Bomen stonden te prijken

in sluiers witte kant.

Een vogel zat te fluiten

in de besneeuwde haag,

ijsbloemen op de ruiten

spraken een nieuwe taal.

Roerloos lag ik te wachten,

van elk verdriet bevrijd

in deze onverwachte

doodstille helderheid.

JAN VERMEULEN

Uit de binnenkort bij A.A.M. Stols verschijnende bundel ‘Vergeefse Herfst’, Helikon 1946.