Columbus. Jaargang 1

[p. 293]

[Piet van Klaveren: Gedichten]

Avondval

In grauwe sintels op de horizon
lag het doorwaaide daglicht na te smeulen
en ik die wapperend de dag begon
ging nu weer moedloos met de sterren heulen.

En de avond daalde en zond zijn blauwe beulen
de hemel af naar de einder, bleek en goor,
waar lauw als melk en bloed de laatste gloor
verdund ontweek in zwart-fluwelen geulen.

Dan, trouw als een lantaarnopsteker, klom
langs dunne stengel van een jacobsladder,
zwenkende glimworm, onversaagd omhoog

de dichter met zijn lamp die schrieler glom
bij 't hoger stijgen, en hij steeg steeds matter,
totdat hij als een ster niet meer bewoog.

Confessie

Nog pijnlijker dan straks weer 't droef verzaken,
nu van jouw schoonheid, liefste, in woord en lied,
is de angst, tenslotte aan lager wal te raken,
maar dat dit dreigt erken 'k ook nu nog niet.

Want ondanks alles wat in mij te laken,
te straffen wellicht is, blijft mijn gebied
te groots om er per stranding te geraken:
al word ik sater, burger ben ik niet.

Maar laat mij dan een poosje bij je rusten.
Je wilt mij wel maar kent jezelf nog niet:
je zou mij in mijn heupen kunnen breken.

Spaar mij die torenval, wees lief en reken
niet al te sterk op mijn onkreukbaar lied:
ik lijd, maar weet nog niet aan welke lusten.

[p. 294]

Gebed in hongersnood

Dood valt des daags en daalt in elke nacht
als vlokken sneeuw, geen klokken luiden meer;
elk stroef gebed, elke benepen klacht
vergrauwt tot grom onder Uw slagen, Heer.

Avonden vallen star, befloerste nachten
zuivren zich niet meer van 't verloren pleit;
als wolven in ons huilen de gedachten
aan vrouw en kind na de verspilde strijd.

De avond blauwt; verleen ons moeheid, Heer.
verdelg de heugnis aan vergeefse zorgen,
verduister onze ogen tot de morgen
en mild doorstrome ons dit vergank'lijk zeer,
niet meer verbeten - langzaam wijkt het worgen
van onze kelen en de nacht daalt neer.

Portret van een strateeg

De neus, die als een onbesuisd getrokken
klewang uit de helling van 't voorhoofd stak,
behoedde als een overwelvend dak
een snel verval van kuilen en vleesbrokken.

Hij werd niet ernstig in zijn houw geremd
door de wangzakken, die met slappe teugels
decoratief afhingen van zijn vleugels,
als 'n lamgelegd burgerlijk ornament.

Maar onafhanklijk van dit attribuut
boorde het oog in grijze horizonten,
- persoonlijk ijsbreken voor elk recruut, -
op speur naar 'n bres, al brak de lucht aan klonten
en het neusvizier steunde resoluut
de arendsblik in 't leggen van de lonten.

PIET VAN KLAVEREN