Columbus. Jaargang 1

[p. 283]

[Helene Nolthenius: Gedichten]

Aan den sluiswachter

Ik hoor Uw stroom wel: 's nachts, langs vreemde huizen,
of klotsend voor mijn eigen zielesluizen,
doch Gij Heer zijt het die de deuren sloot.
O Sluiswachter doe dan toch open,
het water is tot aan de rand gelopen
en aan de keerzij ligt de bedding bloot.

De geul snijdt door de uitgedroogde landen,
de keien liggen in de zon te branden,
't gewas staat langs de oevers naakt.
O God, wie zal Uw wegen raden,
Gij die ons overstroomt met Uw genaden
en dan ons weer zo bitter eenzaam maakt?

Onbewoonbaar verklaard

Schuif de verroeste grendel van de deur
en schrik niet van de spinnewebben;
de lucht is muf en 't schimmelt op de muur,
maar als ge onderdak wlt hebben

en niemand anders U te komen vroeg,
voltrek dan 't wonder en treed binnen;
vergeet hoe ik U smalende verjoeg,
laat ons nog èèns opnieuw beginnen.

En anders sloop me dat vermolmde krot
of stel zijn brand de buurt tot teken:
wie U verdrijft staat doelloos en kapot
tot ge hem uit meelij af komt breken.

[III]

Waarom zou men niet spelen

met drachmen en talenten

die God ons toe wou delen?

Waarom zou men niet spelen?

Zijn bloemen en rondelen

niet de allerbeste rente?

Waarom zou men niet spelen

met drachmen en talenten?

[p. 284]

Een droom

'k Stond in onbekende streek
waar de akkers glooiend lagen
van de bosrand tot de beek.
Zomer was 't. Mijn ogen zagen

hoe, verweg, een spitsje klom
boven kleurig dakgewemel,
Vredes helder heiligdom.
En ik wist: dààr is de hemel.

'k Liep erheen op 't smalle pad
langs de boekweit en de bonen,
en vond in die zoete stad
alle zoete Heilgen wonen,

in een aureool van licht.
Wààr ik ook mijn blikken wendde
zag 'k een stralend schoon gezicht
dat ik dadelijk herkende.

'k Was er wonderbaarlijk thuis,
langs de pomp en de oude linde
ging ik onverwijld naar 't huis
waar ik wist, mijn vriend te vinden.

Op zijn stenen vloer lag zand
en hij stond de pap te roeren.
'k Greep naar zijn doorboorde hand,
dat hij mij naar 't Lam zou voeren.

'k Weet wel God: aan de Eeuwigheid
kan mijn dromendorp niet raken,
doch als dit reeds zò verblijdt,
hoe verheugd zal Zij dan maken....

HELENE NOLTHENIUS