Columbus. Jaargang 1

[p. 257]

Ironisch zelfportret

I

Ik weet, mijn blik wekt geen ontzag,
een onrust eerder, vreemd en ziek
en die zich opdringt tyranniek
achter mijn scheeve satanslach.

Zoo heb ik tòch over publiek
een ongemotiveerd gezag
en het betaalt steeds het gelag
van mijn satanische tactiek.

Doch soms vraagt zich mijn zelfcritiek:
ben ik met Satan identiek
of ben ik met mijn zelfbeklag
een clown, die weent bij de tragiek
van een praeludium van Bach
en van Tschaikowsky's Pathétique?

II

Heer, schenk mijn ziel nog wat respijt
alvorens aarde, vrouw en zon
voor hare vleeschlijke cocon
behoren tot verleden tijd.

Zie hoe ik long en nieren slijt
in loondienst van uw pantheon,
de treinen kennen geen pardon,
Heer, tot mijn broze schedel splijt.

Schenk dus mijn ziel nog wat respijt,
ik zou wel bidden zoo ik kon,
doch wil bedenken: wat ik won
heb ik in offervaardigheid
uw bloemzoet paradijs gewijd
dat eens bij Adams rib begon.

[p. 258]

III

Ik weet niet wat mijn lot zal wezen,
de kaart verklaart mij hierin niets
(en hoogstens sans-atout in bridge),
in koffiedik ben 'k niet belezen.

Het gaat mij nu nog naar den vleeze,
dat is in mijn geval nog ìets,
wellicht neemt eens de tram mijn fiets,
dan zal 'k mijn eindrapport niet vreezen.

Ik weet, 't lijkt vreemd om, nog in staat
van dit verkwiklijk aardsch verkeeren,
te peinzen hoe de hooge raad
van ijle groenetafelheeren
straks aan het debatteeren slaat,
doch 'k zeg met Greshoff: 't kan verkeeren.

IV

Ik min geen dierbaar plekje aard
waar eens mijn roze wiegje stond
en voel geen weemoed voor de grond
waar men mijn rammelaar bewaart;

ik haat nog slechts en zeer bedaard,
met wreede trekken om mijn mond
dit land, met vrouwen bol en blond,
en regenval van Maart tot Maart.

Maar 'k weet, ik ben niet beter waard,
omdat ik mij vrijwillig bond
aan een klein huis, een zachte mond
waarin ik al mijn vrede vond,
slechts nu en dan spreid ik de kaart
en zoek het licht en koel halfrond.

[p. 259]

V

Ik trek mijn brauwen voor de spiegel op,
het waschbord van mijn voorhoofd is reclame
‘voor het gebruik van Ella's Crême pour Dames’,
wéér spot mijn rechtermondhoek: wát een kop!

en 't baat ook niet of ik mij al verstop
in 't warrig haar dat ik verwoed verzamel
rondom mijn slapen, 't resultaat blijft schamel
en geeft slechts 't aanschijn van een modepop.

Toch ben ik met mijzelf wel ingenomen
al ben ik ook wat schoon betreft misdeeld;
zoolang een vrouw zich niet met mij verveelt
vind ik ook zonder dat een onderkomen
bij haar, die beter dan dit spiegelbeeld
de dingen weet waarvan mijn oogen droomen.

VI

Het leven is toch wel plezant:
likeur en vrouwenbeenen,
de bijbel in de eene
de trouwring aan de rechterhand;

zeker, de armen weenen
en de soldaat valt voor zijn land,
er heerscht chagrijn in elke stand
ook ik heb winterteenen.

Toch is het leven navenant
plezant juist voor diegenen
die het met God goed meenen
als ik: Gods kind en Satans klant,
wie dit goed kan vereenen
die leest het leven als de krant.

JOS. HANNE