Columbus. Jaargang 1

[p. 217]

Wisselspel der liefde

Dichterschap

Wat vrouwen preevlend en glimlachend lezen
ontvouwt een drogbeeld, dat verpulvren moet,
wanneer bezwerend, in onaardse gloed,
over mijn hart de droom komt opgerezen.

Maar dit gemis is mij een last voorgoed:
een dromer moet het minnespelen vrezen.
Het ligt in verzen nauweliks bewezen,
hoezeer het hunkerende hart verbloedt.

Mijn dichten is een kreet zonder verlangen,
een bange worsteling met tijd en God.
En mochten vrouwen aan mijn lippen hangen,
hoe zou ik breken met dit zinloos lot:
een hart, dat fluistert - in de dood gevangen -
woorden, als droppels in een zandsteengrot.

Anderszins

De najaarsmorgen is bedrukt en weegt
over de ommelanden van het hart.
En 't is de nevel, waaraan gìj ontsteegt,
die anderszins mìj in haar net verwart.

In 't ijle trillen van de sedertdien
vergeten struiken, het verlepte woud,
beweegt nog de adem van een broos stramien.
Maar het verstilt en legt zich, moe en oud.

Oud als dit hart, dat langzaam is gedoofd
en zo vergeefs na zijn verspeeld gerief -
maar nog verlangend, want het hart gelooft
blind in het wonder van uw weerkeer, lief....

[p. 218]

Rondeel

Ik heb in liefde niet genoeg vertrouwen
om elke lente weer partij te zijn.
Want al te gauw moet men geluk berouwen
en blijft er enkel droesem van de wijn.

Wanneer het waar is, dat de liefde schijn
en schijn het wezen is van alle vrouwen,
kan ik de liefde niet genoeg wantrouwen,
al zou geen vrouw weig'ren van mij te zijn.

Doch binnen 't rasterwerk van plicht en trouw en
àl het andere dat ik ondermijn,
wil ik geen huizen meer op drijfzand bouwen.
In liefde heb ik niet genoeg vertrouwen
om elke lente weer partij te zijn.

Liefde is zand

Ik wil nu stil zijn, om het lied te horen
dat mijn geboorte met de dood verbindt
Zie, ik ben duizend jaar te laat geboren,
ik leef zo ernstig als een spelend kind.

Wacht niet Zephanja, als je mij bemint,
wanneer ik zing, kun jij mij niet bekoren;
ik heb de glimworm uit mijn hart verloren,
neem en vergeet waar je de liefde vindt.

Beminnen is: gelijk de zee bewegen,
want onze harten zijn het eeuwig strand.
Nabij de kustlijn voer mij Zephyr tegen
en mijn verlangen werd tot gloeiend zand.
Nu heb ik jou in allen liefgekregen,
de korrels glijden door mijn open hand.

[p. 219]

Balans

Mijzelf een vreemde, ga ik langs de straten,
eenzelvig, met mijn eigen moe gebaar.
Een mist van twijfel hult mij in gevaar
en aldoor meet ik mij met nieuwe maten.

Want niet te weten, is aan kennis zwaar:
maakt het verschil, te minnen of te haten?
Ik blijf van God en duivelen verlaten
en word begraven als een bedelaar.

Wat jij verlangt, schijnt verder weggedreven
dan zomerwolken uit een stormgebied.
Ik kan je niets meer ten geschenke geven
dan een verregend en gerafeld lied.

Over de liefde is zoveel geschreven,
men leest de woorden en gelooft ze niet.

IWAN ALJAGOV