Columbus. Jaargang 1

Montmartre

voor Joh. van Deventer

En nog zie ik uw schilderij
en weet Parijs zoals het is:
een scheefgezakte huizenrij,
het asfalt triest van droefenis.

En op 't terras van een café,
de dichter met z'n slappe hoed,
die eeuwig peinst - un peu blasé -,
omdat hij eeuwig peinzen móet.

't Is of die straat de wereld sluit,
en even blijf ik weerloos staan
en zie dan plotsling ver vooruit:

Ik zie mezelf daar schichtig gaan
en hoor het natte knarsgeluid
van schoenen op de asfaltbaan.

JAN VREEKEN