Columbus. Jaargang 1

[p. 161]

Twee sonnetten

I

Toen ik het tuinhek open had gedraaid
wist ik dat alles nog zo was als vroeger:
daar stond de oude perenboom nog, droeg er
een boom ooit zoeter vruchten? Vers gemaaid

was 't grasperk, en op de gewitte muur
speelden de schaduwen der wingerdblaren,
van 't ronde rozenperkje dreef de zware
geur door de stilte van het middaguur.

Wat stille drang dreef mij naar dit verleden,
naar deze plek vol van herinneringen
aan wat ik diep in mij gestorven waande?

Verwachtte ik dan dat slechts door het betreden
van deze paden, deze dode dingen
mij weer de weg naar 't verre jeugdland baanden?

II

Soms, als de lucht zo warm, het licht zo klaar
is als vandaag, zit ik op het terras
van 't rustig koffiehuis en drink mijn glas
terwijl ik in de drukke straten staar.

Een school gaat uit, een opgewonden schaar
kinderen stuift rumoerig uit de klas.
Ik moet weer denken, hoe het vroeger was...
Hun ogen zijn zo jong, ieder snaar

staat strakgespannen, en hun leven gaat
nog langs een akker bloedend van papavers
en goud van koren naar een licht verschiet.

Zij trekken langs mij heen en weten niet
hoe langs diezelfde drukbevolkte straat
mijn idealen liggen als cadavers.

HANS KRIEST