Columbus. Jaargang 1

[p. 160]

[W. Bloemena: Gedichten]

Kerkpad

Als door deze dag een mensch
dit oude pad zou kiezen,
zou hij de verborgen grens
overschrijden, die tussen verliezen
en werven - dit oude leven -
en de wereld der tonen
ligt, die zich als matte ranken weven
om de toren. Er dralen
in de korrelige steenen geen gebeden,
doch het eeuwige herhalen
van de zang der extase, beleden
aan blauwe oneindigheid,
die wentelt om de ijle
spits: de draagas van de tijd,
die met de wolken langs komt zeilen.

Eenheid

voor Sent

Nooit hebt gij veel gesproken.
Alleen hebt ge het luisteren
gekend naar uw land, waar 't fluisteren
der halmen nooit wordt onderbroken.

Uw denken was in het kijken
naar het leven, dat uw wijde
land, het water en de bloemen leidden,
dat nog steeds het gelijke

leven is. Van ijdeler wereld verlaten
hebben nu, als achter duizend jaren,
uw schreden in de blaren
dezelfde sporen gelaten.

W. BLOEMENA