Columbus. Jaargang 1

[p. 158]

[Hanno van Wagenvoorde: Gedichten]

Het jaar

Wij waren in de tijd der rode bramen,
Maar zomer trok voorbij en wat ook ooit
Te wintertijd verheugde is verdooid
En kwijnde met de stervende cyclamen.

Want al wat men eens roekloos mint wordt nooit
Voorgoed behouden: lente aan de ramen
Verwoei te vroeg, de herfstvogels ontkwamen
In mist en hebben niets in ons voltooid.

O, elk nieuw jaar bracht de getijden samen.
En alles viel uiteen en werd vergooid
Over de uren die ons medenamen,

Met heel het lot waarin men is verstrooid,
Het leven lang, zo doelloos en berooid
En eenzaam bij de stervende cyclamen.

Januari

Het jaar begint behoedzaam neer te sneeuwen
De stille mist der uren waait uiteen
En pakt tesaam, zo ligt de vracht der eeuwen
Over het lang geleden leven heen.

Niemand herroept de tijd, zoals de meeuwen
Kruisen over de toegevroren steên,
Jagen wij samen met het hulploos schreeuwen
En vinden de versneeuwde tijd alleen.

Elk jaar begint hetzelfde, de sekonden
Dwarrelen neer, o God ik heb gehoord,
Dat gij ons in een eeuwigheid gezonden

Hebt, maar de tijd raast om de wereld voort
En de verworvenheden zijn ontbonden,
Als al wat het verleden toebehoort.

[p. 159]

De wind steekt op...

De wind steekt op met donkere bazuinen
Een ruiter draaft over de nacht en stuift
De zwarte angsten uit over de kruinen
Der zieke olmen, waar de herfst in huift.

Een schaduw wankelt door de klamme tuinen
En zoekt het eind, maar zijn gebaren schuift
Verwaaid omhoog en flakkert langs het schuine
Balkon, er is geen hand die wederwuift.

Dit is de laatste nacht, dat men elkander
Minde met alle vuren toegeslagen
Over het hart, dat men heeft omgebracht.

Het duister groeit rondom, en 't is een ander
Geheim, waarheen dit uur ons zal vervagen.
De wind steekt op, het is de laatste nacht.

Buitenveldert

Alleen de doden leven met de stilte
Volmaakt en wachten heilig in de grond
De tekens van opstanding, die de kilte
Doortrekken zullen; - al wat men hervond

Bij deze zerken is de roep die rond
Gaat van verlangen en de oude wil te
Heroovren wat men aan het zand afstond,
Want slechts de doden leven met de stilte -

Maar die elkander hier nog eens ontvingen,
Zien dat het zonlicht op de muren stoot
Van de kapel met bloeiende seringen.

En dat de kleine bloemen bezig blijven
Tot aan de dood verrukt, tot aan de dood
Bezield hun vreugdetekens uit te schrijven.

HANNO VAN WAGENVOORDE