Columbus. Jaargang 1

[p. 151]

[Hans Warren: Gedichten]

Winteravond

De dagen als een zwevend bed van nachten,
Of ik te moe werd om te leven. Bij het vuur
Ben je gekomen toen het winter was bij ons;
De vogels waren reeds gestorven; aan dit uur

Bracht ik ze in je handen in het warme licht,
Gestrekt en stijf met smeltend ijs tussen hun kleuren;
Doodmoede schaduwen wisselden langs je hol gezicht.

Ontmoeting op een winterweg

Dat ik je liefheb? Ga over de vreemde wegen,
Gá door de regen, langs het kreunend hout;
Blijf luisterend naar de ijzel bij de takken staan.
‘Dat ik je liefheb, wat gaat het je aan?’

Ga, en mijn groet zal langs de smalle wegen
Die van een vreemde zijn; je wreed-vertrouwd gezicht
Zal mij bevreemden als een aarzelende herinnering.
Ga in je witte kleren door de winterregen.

Dat ik je liefheb? Nooit, nooit zul je weten
Hoe vaak mijn stem tot hese hartstochtfluister brak.
De zware polder vouwt onder de helle hemel
In zwart en purper trage golven langs je pad.

En dooiend langs de dijken, blindend in je ogen,
De vlakken schaduwsneeuw, waarlangs de vluchten gaan
Der zwarte vogels, lavend zich aan stromend water;
Mijn land waardoor je gaat - de wind - ik zie je na...

[p. 152]

Een flora

Zo in de stilte van een tijdeloze dag,
Onder de zwevend groene schermen van de bomen
- De koekoek galmt een echo en de blauwe duiven komen
Zacht koeren langs de stammen tussen 't ritslend klimoprag -

Strekt gij uw bloemen en weerhoudt de weemoed van een lach
Die op uw afgewende trotse mond wil komen;
Nog houdt doelloos uw blanke hand het lome
Kleed dat wil rimpelen en ruisen in de slag

Der geurig wilde winden -. Zie, uw bloemen trillen
Want nooit vlaagt er een lente langs de zee
Die één onrandbaar hunkeren kan stillen;

Ontgoocheld buigt uw hoofd weer naar benee,
Uw smartelijk koele hoofd, dat ik zou willen
Liefkozen, om te vragen naar die zee...

Meiavond

Dit lied, het werd gezongen door de koekoeks
En in de lauwe bloemengeur der meiavond gewiegd. -
De bruine vlinders komen rusten aan de donkere muren
Waarlangs in dronken gonzen een laatste hommel vliegt.

De vinken rinkelen in het omfloerste lover
Der witte meidoorns en huiverend strijkt
De wind met geuren van de volgebloeide weiden
Broedende duiven in de goudgevlekte eik.

Avondlicht komt gefilterd door de zoele wolken
Die dromen boven het moeras en 't wilgenwoud
Waaruit een merel medelijdend drupt zijn trage strofen
Om de seringen die neerruisen langs het hout.

Boven de wolken komen vogels uit het noorden
Hun heimwee zingen als een regen van de nacht;
Wat wezels vechten schel tussen de boorden
Van een doorwoekerde en dichtgebloeide gracht.

[p. 153]

Het einde

Je kamer is voorgoed verlaten, maar nog hangt de geur
In de gordijnen en is er het trouwe tikken
Der wekker. Er zweeft een motje door de lege ruimte
En de schemer schaduwt langs het oud behang.

De zee is een vlakte van donker spiegelend lood, beslagen
Met zilveren sporen van vis en stroom.
Jij hebt het zo gezien, en gedroomd uit dit venster,
En je bent nooit gelukkig geweest.

Nu kwam een blinkende duif naar binnen door het open raam,
Hongerig en zacht. Ik heb haar jouw naam gegeven.
Dat ik je nooit meer zien zal, heb ik haar verteld
Toen zij ging slapen in de vochtige muurnis.

Afscheid hebben wij niet genomen. Ik stond in de tuin
En wist heel het leven een ontkenning van het zijnde.
Mijzelf niet ziend ogenwijd in de natuur,
Kon ik niet schreien om mijn zachtgesproken woorden:

Zo eindigt dus een liefde. Nu komt de nacht
Koel wuiven langs het kalme water;
Traag weegt rook oneindig ver over de horizon.
Schepen voor anker ontsteken witte lampen,

Rimpelend in de spiegel. Laatste meeuwen
Slaan donker naar hun nest. Meisjes langs 't avondwater
Zingen tweestemmig en wuiven mij lachend toe,
Nogmaals omziend, en zij weten niet

Mijn glimlach vol tranen. O, dit heb je gekend,
Mijn leven hier, de muggen langs het glas,
Al de geluiden van het duister, het rood en groene glanzen
Van het kustlicht, de lantaarnopsteker met zijn vilten pet,

De diepe nachtrust van dit stroomland en de trouwe schemer
In dit vertrek. En nu alles voorbij is, nu ik nooit meer
Je van me kan zien heengaan, altijd weer, langs het venster,
Is toch wanhopig al mijn trouw en liefde jou gewijd.

HANS WARREN