Columbus. Jaargang 1

[p. 124]

[Guillaume van der Graft: Gedichten]

Pastorale

Vianen ligt als een uitvlucht
terzij van hemel en aarde.
Hier maakt het verleden
de pas op de plaats.

Water en lucht versneden
in de zes glazen die
van de kerk uit verluiden
tot aan de langverbeide
kim die geen weerwoord geeft,
maken het wijd om mij.
Het is of ik vergeefs
tot nu toe had geschreven
en te steevast geleefd.

Achter de uiterwaarden
als een herinnering
handhaaft zich een rechtvaardig
uitzicht in kort geding
boven de langverweerde
stadsmuur en de stadsgracht.
Heeft God hier zijn bezeerde
vrede terecht gebracht?

Langs de begroeide wallen
sluimert een singel in
de groenbeslagen spiegel.
Sinds alom de getallen
aan de regeering kwamen
geldt het gewaarschuwd loof
voor twee voor deze ramen.

Ter hoogte waar het kerkhof-
gevogelte genesteld
blijkt, heeft een grijze eeuw de
boogvensters dichtgemetseld.
Tusschen steen en cement
verbazen zich muurbloemen,
het orgel vindt geen weerklank
dan ergens in zijbeuken.
Wij zijn de bloei ontwend.

[p. 125]

 

Overal toch ditzelfde:

 

kruiskerken als fossielen,

 

de gemeente verdelgd,

 

het glas-in-lood ontzield

 

en de gebelgde dood

 

nawerkend in de bijsmaak

 

van gekalkte gewelven.

Op het gehoor

Mijn levenswijs gaat, nu de

doorwerking voortschreit, lijken

op die kleine prelude

die ook de hindernissen

angstvallig zoekt te ontwijken

om tot de orde der dingen

over te gaan.

Hoewel,

al was ik ook Ravel,

haar alt kon niet mee zingen

met zulk eenzelvig spel

dat de heldere taal

van reine drieklanken mijdt

en voet bij stuk houdt op het pedaal

der zwaarmoedigheid.

Regen op de rivier

Het regent sprakeloos, het groen wordt dieper,
het water neuriet als een jonge vrouw,
de vogels leven lachend mee, als liep er
een nachtwachtwoord blootsvoets door dag en dauw.

Het is mijn schuld niet, dat er booten fluiten!
Al is mijn evenwicht nu naar de maan,
vanavond loop ik steelsgewijs naar buiten;
ik zal het uit het water op zien gaan.

Ik zal de woorden in mijn handen wegen
en wikken tegen jouw bedauwde blik
totdat zij samenspannen om 't verzwegen
consigne van zes letters: jij en ik.

[p. 126]

Katinka

Ik zou zoo graag hoog van den toren willen blazen
de paarse paarden in de schemering
een overbodige melodie in as.
Kijk, onder in de moestuin staat Katinka
met een goudreinet in haar handen
die houdt zij tegen haar keel.

Ik zou zoo graag de appels willen hooren ploffen
in het gras aan den voet van den toren
elegie van appels in 't gras.
Hoor, aan de rand van 't water staat Katinka
te roepen door haar spitse handen
en de weerschijn van het water is geel.

Ik zou zoo graag laag over 't water willen scheren
met uit de galmgaten van den toren
de melodie van Katinka
met dauw in het haar en de galm van het water
weerspiegeld in haar oogen
weerkaatst in haar keel.

Koers naar Tinka

Al voer ik op de Noordpoolvaart,

ik word gedreven naar Uw tropen.

Ik wil mijn lippen in Uw oogen doopen

waarlangs de nacht valt van Uw haar.

En langs d'ivoorkust van Uw hals

zeilend naar Uw windstille schouders,

heb ik bijna geen wenschen meer, behoudens

twee schiereilanden van koraal.

Verleen mij daar een ankerplaats,

laat Uw gedachten mij omspoelen,

zoodat het ruischen in mijn ruim weerkaatst

en ik de golfslag van Uw hart kan voelen.

GUILLAUME VAN DER GRAFT

(Uit de binnenkort te verschijnen bundel ‘In Exilio’; A.A.M. Stols, 's-Gravenhage, Helikon-reeks 2.)