Columbus. Jaargang 1

[p. 118]

[Emily Spijkerman: Gedichten]

Herfst

De bomen buigen op de wind
him moegebloeide bladerkronen
en kort nadat de herfst begint
zal winter in hun takken wonen.

Naar 't Zuiden koerst de vogelvloot,
door mijn verlangen begeleid.
Vóóz zon in zicht is slaan zij dood
tegen glaskoude werklijkheid.

Mijn hart verstijft - een stil proces -
wat baat, gedroomd, de verste reis?
De toegang tot het paradijs

verspert Geduld en glimlacht wijs,
maar ik onthoud die levensles
niet eer voor 'k tachtig ben en grijs.

Grachtmeermin

Lantarenschijnsel langs de gracht
is in het water uitgevloeid
en aan de bruggen leunt de nacht
die wijd in 't rond zijn sterren sproeit.

Mijn stappen klinken speels en klein
hun echo vlucht de stilte tegen.
Nu is één weg wel duizend wegen
omdat de dromen grijpbaar zijn.

'k Buig roekeloos het water in
en voel me licht wanneer ik glijd
naar diepte's groene eenzaamheid -
verdronken huizen ver voorbij
God - lof van hun bewoners vrij -
Ik blijf voorlopig grachtmeermin!

[p. 119]

Opnieuw verweesd

Ik heb mijn vrienden achter mij gelaten
en ben opnieuw verweesd in vreemde stad.
Mijn mensenschuwheid brandmerkt mij verwaten:
het onbegrepene dat ik in aanleg had.

't Is mogelijk de schuld van mijn gedichten,
trouw aan 't papier waar zich mijn droom voltrekt;
en boeken zijn mij liever dan gezichten
wier blanke glimlach elk gevoelen dekt.

In vijf minuten maak ik geen vriendin,
misschien een vriend, maar dan slechts voor één nacht
en enkel 't kind dat ik bij ongeluk win
zal mij herinneren wat ik heb betracht:
de ontwikkeling van mijn gemeenschapszin -
maar voor dit plaats grijpt, heb ik mij bedacht.

Eenzamer...

Eenzamer dan in 't eenzaamst uur
van de voorbije goddelooze strijd
- rondom de wilde herfstigheid
die zal vergaan aan eigen vuur -
zie ik verstard de zwarte wolken weiden
in onheilskudden boven doodziek land
- een laatste hert dringt bevend naar mijn hand -
en ik besef: dit is de breuk der tijden.

Zal eindelijk deze wereld ondergaan:
ruïnes, puin en enkle voze bloemen
de stilte waar de kleine kruizen staan...?

O God verhoed dat wij onszelf verdoemen
wijs ons een nieuw geluk tussen de sterren aan,
een nieuw licht dat wij beter leven noemen.

EMILY SPIJKERMAN