Columbus. Jaargang 1

[p. 91]

[Thomas Vodijn: Gedichten]

Het horen

voor mijn broer Karel

Zelfs asters welken achter vensterglas
waar wij het dorstend licht der zon ontwaren,
verval gaat hier de laatste kracht bedaren
die nog - zonder gedachten - levend was.

De twijgen breken los en blijken smal,
wij horen mensen door de blaren waden
en mijden 't lot omdat ook wij nomaden,
verzworven zijn naar uur en maat en tal.

Gij weet ten spijt van venster en gordijn
nomaden wrekend rond Uw asters waren
en om Uw hart het slepen van de blaren.

En wat betaamt U, dan verbeelde pijn,
- wat blijft? - in 't strelen door verbeelde haren?
Het horen, naar het slepen van de blaren.

[p. 92]

Slaap

Ontwijk ons want hier leeft gemis

dat grijzend in het hoofd blijft dwalen,

want ons ontbreken nog de talen

waarin het Woord geschreven is.

Verbeelding is een zwak gelaat,

dat, met het schikken van mijn handen

zijn oog binnen de blinde wanden

opslaand, als levend voor ons staat.

Maar taalt noch tekent mij de pijn,

laat dan de eeuwige etmalen

om onzentwil te korter zijn

waar wij ook slaap op hen behalen,

en mèt de tijd: het tweezaam-zijn

waarbij het lijf zich moet bepalen.

Oud gebed

De nacht zal langzaam branden zonder vlam
tot regen neerdaalt in ontwaakte hoven:
het oud moment dat wij de lampen doven
om eenzaamheid, die geen van ons ontkwam.

Bezinning gaat de volle som bedragen
en vult ons nachtgebed tot overmaat:
het wordt allengs een vruchteloos beraad
waarin wij rust en zin en lichaam wagen.

En wij berusten in ondraaglijkheden
en overschatten ons beperkt gezicht.
Wij dichten vaker dan wij ziende deden:

Heer, doe mij niet al nu de ogen dicht
opdat zij zien waaraan zij gistren leden,
en wijs mij niet dat ik U heb verdicht...

THOMAS VODIJN