Columbus. Jaargang 1

[p. 74]

[Hans Warren: Gedichten]

Ik weet het lied niet meer.....

Ik weet het lied niet meer dat ik zingen wou

Toen ik wist lief, dat je komen zou.

Ik zag de morgen met warmrode schijn

In 't bevroren glas vonken van het kozijn.

Ik ging door de dag in het koele licht

Met een warme gloeiing in mijn gezicht.

Ik voelde mijn lichaam verend en jong

In de tintlende schijn van de voorjaarszon.

Aan de avond stond ik in 't hoge huis

Voor de zee met 't verdonkerend stroomgeruis.

Hevig vlaagde van ver de herinnering

Bracht uit siddrende diepten het lied weer in.

Sonnet van een ziekte

Voor mijn raam staat een dag in oneindige rust
Al het groene getemperd door regenend grijs
Ik ben nog te zwak voor de brandende wijs
Die meisjes de winden in strooien vol lust.

Voetstappen slaan op van de straat aan de kust
Waar de vloed nu verrimpelen moet, lichtloos grijs.
De wind golft in vrouwenhaar. Bloesemend rijs
Tikt het vensterglas langs en zwaar stuwt, ongeblust

Een ontroering te staan in de gloed van de dag
En je hoofd aan mijn schouder, blond-rank neergebogen,
In je ogen de vreemde belovende lach,

In glanslicht betogen je wenkbrauwbogen.
Mijn hand die je overal liefkozen mag
Overschaduwend soms je te stralende ogen....

[p. 75]

Avondlied

We gingen door de schemerstraten

En je vertelde je verdriet

De tuinen lagen droef verlaten

De klokketoren sloeg het lied

Der duisternis. De zwaluw vloog

Voor 't laatst van 't nest. Ik hield je arm

Het schaduwen gleed uit je oog

En ons geluk was stil en warm.

We kwamen op een donker plein

Waar bloemen bogen door de dauw

Je woog ze op je handen, nauw

Opblankend in de sterrenschijn.

Ander avondlied

Koekoek, zing in het grauw der vroege nacht
Mijn venster open; ergens blaast een horen
De taptoe; 't waaien koelt mijn ruige borst
Het diep moeras stuwt 't kikkerronken langs mijn oren.

't Gordijn beweegt geluidloos heen en weer
Ik voel mij klaar en koel in 't leven
Slechts als ik in verteedren denk aan jou
Ontspannen zich mijn harde spieren even.

Dan voelt mijn nek nog 't knellen van je armen
Mijn mond het hete binnensluipen van je tong
Mijn lichaam 't teder kloppen van je leden
Waren wij ooit zo dierlijk sterk en jong?

[p. 76]

Sonnet

De kwartel slaat in 't dampig akkerland

Een late leeuwerik zingt fris en hoog

Herfstige wind die langs de aarde vloog

Rook 'k reeds als kind, een bittre kruidenbrand.

Nog paarse bloemen bloeien aan de rand

Van 't land dat stervend dort en droogt.

Zachtgrijze regenluchten staan in wijde boog

Neerruisend over donkre bomen aan de kant.

Zo gaat de zomer van het jaar vervallen

Maar in mij is een liefde opgestaan

Ik houd mijn lichaam en mijn geest gespannen.

Ik zie liefs gouden lokken openvallen

De zeewind strijkt haar lijnen kozend aan

Haar glimlach kan het raadsel niet verbannen.

De avond

De avond heeft frambooskens uitgeknepen
En stuwt een felle witte vogelstoet naar huis
Door 't bruisend onweer, maar ze talmen even
Omdat een haring uit het groezlig water stuift.

Twee zusters komen met klinkende stemmen
De bliksem harkt trillende wortels vuur
Het dovend avondlicht dat langs hun huid komt stremmen
Maakt hun profielen angeliek en puur.

En wilder gaat het grote waaien heersen
Nooit was het water zo een zandwoestijn gelijk
Een schorre vogel houdt niet op te krijsen
Als 't lood der regen op de zware golven strijkt.

HANS WARREN