Columbus. Jaargang 1

[p. 73]

[Nummer 4]

Afscheid van Holland

Omdat de spiegel is gebroken
en ik mezelf zò niet wil zien
heb ik het harde woord gesproken,
dat ik van nu een ander dien.

En om een simpel niet begrijpen,
afkeer van een bekrompen geest,
niet willen dansen op een pijpen
ofschoon dit er steeds is geweest

laat ik de blinkende rivieren
onder de koepel van een lucht
waarin de wolken, felle dieren,
elkaar belagen op hun vlucht,

laat ik de vierkante tapijten,
dit altijd vlakke vergezicht,
dat bomen, huizen en hooimijten
donker en groot maakt tegen licht,

laat ik die slanke smalle schepen
als vissen in een klare stroom;
heeft mijn gemoed zich niet vergrepen
aan een te weerstandsloze droom?

En is dit zachte koele suizen
wel iets dat men zichzelf ontneemt,
die wind, waarvoor de peppels ruisen -
werd ook hùn fluisteren mij vreemd?

Ik weet wel dat ik moet besluiten,
maar is iets waar de geest naar haakt
lang voor de kringloop zich kan sluiten
niet vaak al door het hart gelaakt?

Nog is de scheiding onvolkomen
hoewel het uur reeds bijna slaat.
Van Holland zal ik blìjven dromen,
wat buiten ligt is surrogaat.

18/9/'45

HEIN J. ROETHOF