Columbus. Jaargang 1

[p. 52]

9/10 Paradijs

Een korte impressie

‘Niet waar.’

‘Ja, toch is het zo.’

‘Waarom dan?’

In het café hing een walm van slechte sigarettenrook en een gehavende verduistering. De wolk hing in de breedte als een gebroken horizont tussen vier muren.

- Toiletten boven - met sierlijke letters op een deur. En men kon een kale trap opdraaien.

De muziek stampte door.

Achter mij zei een jongeman tegen een anderen jongeman: ‘Waarom dan?’ ‘Ik kan je het niet duidelijker zeggen dan je een vergelijking te noemen. Een mank been, een trekbeen. Het lopen blijft het lopen, ondanks dat de voet van het ene been de grond eerder raakt dan de andere.’

‘Dus’, ging de andere vriend voort, ‘het gaat er om een bepaalde tijd tussen de twee noten te rekken, de volgende twee noten weer sneller op elkaar te laten volgen en ziedaar...’

‘Het manke beentje.’

‘Ja maar...’

‘Juist. Dit foefje een paar maal achter elkaar binnen het juiste aantal maten en je hebt een syncoop.’

Drink Cuba libre.

De saxofoon braakte haar klanken door de door God vergeten ruimte waar de ene maniak het rhythme van het trio, de piano, de sax, de drums, op de knieën van den anderen maniak zat te kletsen.

Buitel om de ukelele.

Er zat een mijnheer achter een levensgrote trom, die behangen was met allerlei blikjes en zo. Later bleek het blik geen blik maar koper.

En hij sloeg af en toe als een bezetene op al die dingen als de wijsgerige kop van den pianist naar een zekere richting een bepaalde beweging maakte.

Ik draaide de kale houten trap op waarna ik de behoefte het leven ontnam. Ray Jones, eigenlijk Hendrik Uitenboogaard, de saxofonist, blies een trage melodie, die zo lui liep als stroop.

Badeloch kwam binnen gevolgd door Nefertete.

En ik zong:

‘Schoon rijst gij op aan het lichtpaleis des hemels, o Aton.’

‘Laat Echnaton het maar niet horen’, waarschuwde mijn vriend.

En hij had gelijk, want achter het kostelijke lijf van Nefertete verdrong zich een heer, groot van stuk en leden.

‘Body and soul’ zong de stroop.

‘Het formeel- of vorm-idealisme van Kant heeft tenslotte niets te maken

[p. 53]

met idealen. Het is afgeleid van idee, van bewustzijnsinhoud.’

‘Een sigaret?’

‘Ja.’

‘Dit idealisme staat diametraal tegenover realisme.’

(Zola-Joyce schoot me te binnen.)

‘Dus Kant erkent vormen van onze kennis zonder afhankelijk te zijn van het bewustzijn?’

‘Welzeker.’

‘My shadow, my echo and me...’ neuriede de zanger.

De Directie stelt zich niet aansprakelijk voor zoekgeraakte kledingstukken. ‘Hij onderscheidt wel degelijk vorm en inhoud als volgt. De inhoud wordt gegeven door de werkelijkheid die onafhankelijk is van het kennen. De vorm...’

van haar benen is mooi.

‘De fraaie kuit is welversneden’, zei ik tot mijzelf en keek ondertussen naar het vrijende paar schuin tegenover me. Ik taxeerde dit complete stel op Santos Itturia en Fermina. Met deze overpeinzing liet ik de filosoferende dames los.

De rook hing nog steeds in het café. De drukte werd allengs groter. De drummer hinnikte en zag er uit als een ambtenaar op Maandagmorgen.

‘O Socrates plains de philosophie

Seneque en meurs et Anglux en pratique,

Ovides grans en ta poeterie,

Bries en parler, saiges en rhetorique.’

‘Villon lacht in zijn knuistje, nietwaar?’

‘Dat weet ik niet’, zei mijn vriend, die zeer onvoorzichtig naar Nefertete zat te staren.

En toch!

Badeloch stond op, frunnikte wat aan haar coiffure à la frou-frou en schreed met een voorname gang naar de bar. Haar borsten pramden onder het gaan een hooglied van verlangen. Zou ik?

Toen ging de deur open en trad de Heilige binnen.

De muziek zweeg met het aplomb van de donder.

Omdat de muziek op was.

Applaus.

De stemmen werden luider en het lokaal gonsde als een bijenkorf in Mei. Zij ging tegenover ons zitten. Haar groene ogen hadden iets astraals. Niets van dit leven. Badeloch kwam langs en maakte mij de keus heel moeilijk. ‘Wir haben in der transcendentalen Aesthetik unläugbar bewiesen: dasz Körper blosse Erscheinungen unseres äusseren Sinnes und nicht Dinge an sich selbst sind. Diesem gemäsz kön...’

Ik streek met mijn hand langs mijn kin en voelde dat ik mij die avond nog moest scheren.

[p. 54]

De Heilige met een blik zo teer, zo esoterisch snoot haar neus.

Mijn god, wat een neusje.

Neusje, neusje, neusje.

Ik schoof een stoel op en zat naast haar. Hoe moest ik haar aanspreken? Heilige? Nee. Neusje? Oh neen.

Dan maar niets.

‘Mag ik u een pilsje of een neutje aanbieden?’

‘Ja’, zei de Heilige met een basstem.

Ik schrok en dacht met weemoed aan Badeloch wier stem als zilver had geklonken toen zij den ober een glas Voorburg met suiker had verzocht. De Heilige haalde haar neus op. Kortsluitmotor.

‘Laten we een Cuba libre drinken.’

Ik riep den kelner en even later lebberde de Heilige aan haar glaasje.

‘Koud hè?’, zei ze.

‘Ja, koud’, zei ik.

Dan weer niets. Achter mij zaten nog steeds de twee jongemannen om zo te zeggen het begrip syncoop te determineren.

De filosoferende dames hadden plaats gemaakt voor een zestal studenten van de zeevaartschool, die met veel durf stookolie bestelden.

Alleen Santos en Fermina vreeën gestaag door.

Het spel der muzikanten werd wilder en wilder al naar gelang de drukte in het kroegje groter werd. Alleen mijn vriend zei niets en staarde onafgebroken naar Nefertete. Hij moet aan de woorden van een groot dichter gedacht hebben: je suis pâle comme la mort.

En ik zat met Neusje, die ook niets zei en maar dronk. 3 × 80, 4 × 80, 5 × 80.

Achtergelaten schoonmoeders worden, indien niet na veertien dagen afgehaald, onherroepelijk vernietigd.

‘Leuk hè?’

‘Wat’, baste ze.

‘Daar’, en ik wees op de tekst aan de muur.

‘Ja.’

‘Nu moet ik weg, want ik moet nog een heel eind lopen.’

‘Ja’, zei de Heilige.

Ik rekende af. 6 × Cuba libre is f 4.80, 4 × pils f 1.-, f 5.80 astublieft. Ik stond op en vroeg aan mijn vriend: ‘Ga je mee?’

‘Nee.’

En hij staarde naar het gepoederde gelaat van Nefertete.

Buitengekomen liet ik God's water over God's tegels lopen.

A. VAN PELT