Columbus. Jaargang 1

[p. 49]

[Nummer 3]

[Guillaume van der Graft: Gedichten]

In exilio

I

Het oud klavier is hopeloos ontstemd.
Als grijze draden tussen zwarte haren
klinkt de verwelkte toon van enk'le snaren
en alle geestdrift wordt vermoeid gedempt.

Maar als de wind er zich mee gaat bemoeien
waait hij twee eeuwen zonder moeite weg,
ik sta weer aan een rozenheg en leg
mijn oor te luister aan muziek die vloeien

komt uit de meisjeskamer van een buiten.
Zij speelt een sierlijk spel en op de ruiten,
de toetsen en haar poederhaar glanst licht.

Ik kan niets zien van haar bedwelmd gezicht,
alleen den cavalier die, wat gebogen,
het blad omslaat herken ik, aan mijn ogen.

II

's Nachts droom ik van mijn aankomst op de kade
waar zij woont en van haar betraand gezicht.
Maar 's morgens in het onbarmhartig licht
luister ik naar de regen, lig te raden

hoe lang het nog zal duren eer ik vrijkom.
Dan neemt het ruisen mijn gedachten mee
naar huis en naar de havens en de zee,
naar vorig jaar Augustus en zijn rijkdom.

Ik denk aan het kanaal waarop wij roeiden,
de late kabbeling en de vermoeide
schepen voor anker, aan de tuin vol ooft,

aan vrede en aan haar genegen hoofd
en aan de glimlach van verstandhouding
tussen haar oogen en de schemering.

[p. 50]

Rondeel

Voortdurend bezig met hetzelfde
vervolg ik een eenkennig lied
over haar hals en de gewelfde
vloedlijn van een geheim verschiet.
Voortdurend bezig met hetzelfde
vervolg ik (en waarom ook niet?)
een vaste lijn tot het ter elfder
ure mijn hart te binnenschiet:
hoe diep ik in mijn liefde delf, de
wereld blijft boordevol verdriet
voortdurend bezig met hetzelfde.

Het land

Glashelder avondlicht op de gebogen
meubelen uit de tijd van Kierkegaard.
Naderhand nacht. Zij vat, beschenen door
mijn lamp, het leven samen in haar ogen.
De kamer met boeken en tekeningen
leent de allures van een buitenplaats,
de regen bootst het bos na, buitengaats
glimlachen in hun slaap herinneringen.

Eschatologisch

Nu het leven de luttele speelruimte bleek
in Gods bijna gebalde vuist,
werd de dood het klimaat van deze streek
en schaamte de schutkleur van 't huis.
Genegenheid goot laat avondlicht
over ons godverlaten veld
waar door zon en maan een oud heldendicht
hortend ten eind werd gespeld.

[p. 51]

Allemansgeest in de winter

Wanneer de wolken zoo verbeten naar
den einder jagen en het water droeve
versregels mompelt, vouwt de lage hoeve
de handen boven 't hoofd. Om dit gebaar

lachen de vogels wel, maar die behoeven
zich niet te dekken tegen luchtgevaar.
Ben ik jaloers? Het tegendeel is waar:
de vogels kunnen naar de West oploeven

maar ik zie luisterend uit over het veld
en voel weer een gemis, gerustgesteld.
Op schilderijen zou de zon nu groen zijn.

Eigenlijk moest dit vers zijn bedacht
achter ginds raamkozijn te middernacht,
maar er wordt niet gestookt. Het zou geen doen zijn.

Blaam op Utrecht

aan Ad den Besten

Utrecht en herfst zijn tot elkaar vervallen
en slepen dichters mee in hun verderf.
Die zochten een Walhalla op de wallen
maar wat zij vonden was: Utrecht en herfst.

Het nageslacht baseert zich op de smalle
ontferming van de grachten en verwerft
hetgeen het kalme loof aan achterstallig
verleden heeft beheerd als klam versterf.

De lucht erfde een goudreinet. Als fruit hing
oud leven omtrent bomen en behuizing
maar het geloof werd een klokhuis van steen.

Hier liep de hoop alles van oudsher tegen,
alleen de liefde voelt men overwegen
over veel te veel dromen op de been.

GUILLAUME VAN DER GRAFT