De C.L. psalmen des conincklijcken propheten Davids

Psalm. CXXXVII. Super flumina.

Op syn eyghen Voys: Als hier nae volghet.

[fol.  CLxvj.r]

AEn Water vlieten Babylon,
Daer saten wy met smerten,
Als wy ghedachten aen Zyon,
Doe Weenden wy van Herten,
Wy hinghen op met swaren Moet,
Die Org'len ende Harpen goet,
Aen hare Boom' die Wyden,
Die daer syn in haerluyder Landt,
Daer moesten wy veel smaey en schandt
Daeg'lijcx van haer al Lijden.

[fol.  CLxvj.v]

 

2. Die ons Ghevangen hielden lang,

 

So hart aen vreemden Oorden,

 

Begeerden van ons een Ghesang,

 

Met gaer spotlijcke Woorden,

 

En sochten in der Treuricheydt,

 

Een vrolijck Liedt in onsen Leydt,

 

En seyden: Wilt eens singhen

 

Een Loffgesang, een Lied'ken schoon,

 

Van den Gedichten wt Zyon,

 

En laet dat vrolijck clinghen.

 

 

 

3. Hoe souden wy in sulcken Dwanck

 

End Elend' daer voorhanden,

 

Den HEEre singhen syn ghesanck,

 

So heel in Vreemde Landen,

 

JErusalem vergeet ick dijn,

 

So moet Godt der gherechten mijn

 

Vergeten in mijn Leven.

 

Ist dat ick dijns ghedencke niet,

 

So moet mijn Tonghe met Verdriet

 

Aen mijne kaecken cleven.

 

 

 

4. Jae so ick niet wel vlijtelick

 

JErusalem dy Eere,

 

So int Begin wel blijdelick,

 

Als voortaen altydt meere.

 

Ghedenck der kindren Edom weer,

 

Aen JErusalems Dach O HEER,

 

Die in haer Boosheyt spreecken,

 

Breeck aff, breeck aff, tot alder stondt,

 

Verdelchtse heel tot op den grondt,

[fol.  CLxvij.r]

 

Den Bodem will'n wy breecken.

 

 

 

5. Ghy snoode Dochter Babylon,

 

Verstooret heel daer neder,

 

Wel dien, die dy sal geven t'Loon,

 

End dy vergelden weeder,

 

Dijn Hoochmoet ende schalckheyt quaet,

 

En meeten u met sulcke Maet,

 

Als ghy ons hebt ghemeten,

 

Wel dien, die dijne kinder cleen,

 

Neemt ende slaetse aen den Steen,

 

Op dat dijns werd' vergeten.