Het Christalyne spieghelken

Van de Doodt, ende Helle.

Op de wijse: T’sa dat de Lucht ons gheef gheschal.

O Mensch die Godt gheschapen heeft,
En naer zijn beeldt een ziel gegeven:
Hoe komt dat gy soo qualijck leeft,
Noch niet en peyst op ’t eeuwigh leven?

[p. 45]

 

Wist ghy wat Godt daer heeft bereydt,

 

V herte sou daer seer naer haecken:

 

Ghy soudt verlaten d’ydelheydt,

 

De wereldt end’ haer pracht versaken,

 

Ghy sout beschreyen u misdaet,

 

Den tijdt en u verquiste daghen,

 

V wercken, en u woorden quaedt:

 

Hoe sout ghy u sonden beklaghen:

 

Des hemels vreughden zijn soo veel,

 

Soo groot is oock de pijn der hellen:

 

Dat niemandt kan het minste deel

 

Begrijpen oft te recht vertellen.

 

Maer als de ziel sal gaen van hier,

 

Nae ’t wel-ghewenschte leven reysen,

 

Oft naer het eeuwigh helsche vier

 

Dan sal sy dit te laet bepeysen.

 

Wanneer men ‘tlijck ten grave draeght,

 

Helaes! de ziel wordt heel vergheten:

 

Oft sy in vreught is, niemandt vraeght,

 

Oft in het helsche vier gheseten.

 

Men thoont daer wel een droef ghelaet:

 

Maer ‘tgoedt ist daer sy meest na soecken:

 

Men vraeght waer ‘tgelt verborgen staet,

 

Dat haelt men dan uyt alle hoecken.

 

Soo verr’ een uytvaert daer gheschiedt,

 

Doet men een maeltijdt voor de vrienden,

 

Men bidt daer weynigh, ofte niet:

 

Och oft de wereldt dit versinden!

[p. 46]

 

Hebt ghy dan niet veel goedts ghedaen,

 

Sterft ghy besmet met een doodt-sonde,

 

Helaes! ter hellen moet ghy gaen:

 

Wee menschen, wee u tot dier stonde!

 

Dus betert u ter wijl ghy meught,

 

Wilt op het eeuwigh al-tijdt mercken:

 

Wilt ghy ghenieten ‘shemels vreught,

 

Doet goed’ en deughdelijcke wercken.