Het Christalyne spieghelken

Een ander van de selve Materie.

Op de wijse: Alsoo ’t beghint:

’T Is tijdt, ’t is tijdt dat ghy nu hoort,
die daer heel stinckende licht versmoort
In uwe sonden, der ziele wonden,
Die tranen, en dat swaer vermaen,
Dat u de ziele daer heeft ghedaen.

Sy riep uyt ’t vier: wacht wacht Godts hant,

Want hy het quaet straft met den brant,
Die men moet lijden, tot alle tijden,
Jae soo langh als Godt Godt sal zijn,
Betert u leven, wilt wijser zijn.

Al uwe wulpsheyt is als den windt,

Sy vlieght snel wegh, als sy beghint,
Wie sal die houwen, wie haer betrouwen?
Die niemant oyt heeft doen stil staen,
Van alle die voor u zijn ghegaen.

Waer is nu Salomons wil-weeldich rijc!

Ist niet ghesteken met hem in’t slijck?
En alle die minnen, van alle die sinnen,

[p. 39]

 

Die daer waren vryend’, en maecten den sot,

 

Zijn sy niet eeuwigh gescheydt van Godt?

 

Wilt niet toeluysteren na ‘swerelts liet,

 

Noch haer vals fluyten, ‘tbrengt int verdriet

 

Als die daer varen die woeste baren,

 

Worden verleyt vande Meermin,

 

Vindtmen daer klippen, sy vallen daer in.

 

Aenhoort daer klincken als een trompet,

 

Die u wel leyden sal tot Godts wet,

 

Die vierighe klachten, wilt die wel achten,

 

En dat waerschouwen, als ooc vermaen,

 

Dat u de ziele daer heeft ghedaen.

 

Och oft ick drucken mocht in ’t verstant

 

Van al die hier zijn, met Godts handt,

 

Die eeuwighe wetten, wilt daer op letten,

 

Dat cort is al ‘swereldts playsier,

 

En daer naer langh het eeuwigh vier.

 

Het gaet alsoo, ‘tis soo ghestelt:

 

Daerom, o mensch, doet u ghewelt,

 

Gaet af u lusten, wilt ghy eens rusten,

 

In die playsant’ woon-plaets van Godt,

 

Met die daer leven naer sijn ghebodt.