Het Christalyne spieghelken

Treur-liet van eene verdoemde ziele.

Op de wijse: Laet varen mensch u quade wercken.

NOyt meerder wonder is bevonden,
Dan dat een mensch schier t’allen stonden
Derft sondighen, daer hy seer wel
Weet, dat naer sonde comt de hel.

Och hoe verblindt zijn sy van herten,

Die niet en peysen ‘teeuwich smerten,

[p. 31]

 

Maer volghen soo huns herten lust,

 

oft ‘thelsche vier waer uytghebluscht.

 

 

 

Dus com ick hier door Gods toelaten,

 

Mijn pijn vertellen t’uwer baten,

 

op dat ghy daer doch niet en comt,

 

Daer ick ben eeuwelijck verdomt.

 

 

 

Ick ben (laes) een verdoemde ziele,

 

Eeuwich brand’ ick in de d’helsche wiele:

 

Ghelooft my, die ’t al heb beproeft,

 

Wat ick nu claghe seer bedroeft.

 

 

 

Waer toe ben ick (helaes) ghecomen?

 

och, kost ick ’t segghen sonder schromen:

 

Verstooten van Godts claer aenschijn,

 

Moet ick altijdt in pijne zijn.

 

 

 

Den hemel is voor my ghesloten,

 

Met peck en solfer overgoten,

 

En vande duyvelen ghequelt

 

Ben ick, die gantsch van pijne smelt.

 

 

 

Gheen troost en can ick oyt verwerven,

 

Altijdt ick sterve sonder sterven,

 

Ick leve sonder leven hier:

 

och mocht ick sterven in dit vier.

 

 

 

’t Sou my soo seer noch niet beswaren,

 

Waert dat naer hondert duysent jaeren,

 

En duysent duysentmael daer by,

 

Had hope van te wesen vry.

 

 

[p. 32]

 

Maer dit bedruckt al mijn ghedachten,

 

Gheen eynd’en isser te verwachten,

 

och eeuwich! eeuwich is soo langh,

 

Och eeuwicheyt, ghy maeckt my bangh.

 

 

 

O grouwel! o seer droevich claghen.

 

Noyt sullen eynden mijne plaghen,

 

‘T een pijn naer d’ander pijn ghenaeckt:

 

Wee my, waer toe ben ick gheraeckt?

 

 

 

Altijdt verdoemt, eeuwich verloren,

 

Wee my, waer toe ben ick gheboren?,

 

och oft ick eerder was versmacht,

 

Dan ick ter aerder was ghebracht.

 

 

 

Ben ick dan eeuwelijck bedorven,

 

Waerom is Christus dan ghestorven,

 

Vervloeckt moet zijn het lichaem mijn,

 

Dat oorsaeck is van dese pijn.

 

 

 

Rampsalich en vervloeckt moet wesen,

 

Die my ‘tquaedt eerst heeft aenghepresen,

 

Vermaledijdt zy d’uer en dach

 

Dat ick des hemels licht aensach.

 

 

 

Och had ick Godts weghen betreden,

 

och oft ick had ghevolght de reden,

 

och had ick in mijn jonghe jeught

 

Begheven tot de schoone deught.

 

 

 

Wat baet nu rijckdom, jonst en eeren?

 

Wat baten my mijn schoone kleeren?

[p. 33]

 

‘sWereldts wel-lusten, goedt en gheldt,

 

Dat my in meerder pijne stelt?

 

 

 

Den tijdt die ‘kdickwijls heb versleten

 

In dansen, spelen, lecker eten,

 

Beklaegh ick nu (helaes!) te laet.

 

Wee my, wee mijn verdoemde staet!

 

 

 

Kond’ ick om mijn schuldt te betalen,

 

Een uerken tijdts nu weder-halen,

 

(Datmen niet acht wanneer men leeft)

 

Ick gaf al dat de wereldt heeft.

 

 

 

Ah, te vergheefs is al mijn wenschen:

 

Maer neemt, o stervelijcke menschen:

 

My voor een spieghel in de handt:

 

Schouwt sonden, en den helschen brandt.