Het Christalyne spieghelken


Het leven der menschen is ghelijck aen eenen Visscher.
Op de Wijse: Ierusalem ghy schoone stadt. EEn Visscher is op ’t visschen uyt, Om d’arme viskens daer te vangen, En worpt van hem sijn anghel uyt, En laet hem in het water hanghen. Sijn anghel hy met aes bekleet, En listigh hem eerst gaet vermommen,
[pagina 8]
Het vischken dat dit niet en weet, Dat komt daer nae sijn doot geswommen. Soo gaet het met den mensch eylaes! De wereldt die komt hem becoren, En dat met haer bedrieghlijck aes, Waer door den mensch hier gaet verloren. De wereldt en soeckt anders niet, Met al haer streelen ende vleyen, Dan ons te brenghen in ’t verdriet, En d’onbedachte te verleyen. Sy gaet hier om met toovery, Want sy betoovert onse sinnen, Soo datmen schijnt te wesen vry, Gheluckich alsmen haer beminnen. Daerom, o mensch, kiest rijpelijck, Ter wijl het u soo mach ghebeuren, Het eeuwich voor het tijdelijck, De deucht voor lappen ende leuren.