Het Christalyne spieghelken


Het Leven der menschen is ghelijck aen den dauw.
Op de vvijse: als voren. HEt dauwken op het gras in ’t velt, Soo menigh bloemken als ghy telt, Het heeft sijn dauwken, dat daer leet, Als witte peerels ‘tveldt bekleet. Daer komt terstont een water-vloet, Die ’t dauwken van de velden doet: Het dauwken dat moet me naer zee, Men weet niet waer te voren lee. Het wordt ghesmeten hier en daer, Aen rotzen oock ghelijck een baer: Het dauwken swemt aen alle kant, Ten laetsten drijft het aen het landt. Het dauken wordt niet dan een schuym, En ‘tvlieght op’t land ghelijck een pluym, Het bobbelt op, het wordt soo licht, Als ’t water-blaesken hem opricht.
[pagina 7]
De Sonne schier haer stralen daer, En treckt dat dauwken licht naer haer, En als een domp seer dun verspreyt, Al naer de locht dat dauwken leyt. Daer wort dat dauwken wijt verwaeyt, Den wint oft dauwken omme-draeyt, Soo langh het weer naer d’aerde daelt, Daer ’t de Son hadde af-ghehaelt. Men siet dit dickmael oock soo gaen, Die d’eere seer zijn toe-ghedaen, Die inde locht sijn name bindt, Maer ijdelheydt ghelijck een wint. Komt, en worpt dan af al u pracht, En al u eer voor ijdel acht, En brenght u weer tot dien staet, Daer ghy in stof en asch vergaet.